Otto montagne

Wandelen in echte bergen is echt andere koek dan wandelen in Bergen. Halverwege Zwitserland doemen de Alpen op. Een brede muur met grillige witte toppen, groene dalen met dorpjes. De italiaanse meren, daarna met een lange glijvlucht dalen en landen aan de ligurische kust, net ten westen van het oude Genua. Wachten op een bankje van een oud stationnetje, koffie in de hand, een oude fabriekshal. Overstappen in Sestri levante. Met een boemeltje door donkere tunnels, even knipperen met de ogen, als de trein stopt langs zonnige perrons van de dorpjes die Cinque Terre vormen. Het mannetje naast mij op het bankje in Genua is de eerste, en Stefano van de Ciao Bella appartementen in Riomaggiore is de tweede italiaanse vriend die ik ontmoet. Kerkklokken slaan nog wintertijd, terwijl de sfeer op straat de lente luidt. Het stadje waar wij starten ligt kleurig neergekwakt tegen de rotswand. Het is daar omdat er een piepkleine baai is, waar aanleggen voor bootjes mogelijk is. Bootjes liggen nog op de helling. Het dienstrooster voor toeristenboten is pas vorige week van start gegaan. Bootjes varen sinds een week, onregelmatig, lijken willekeurig wel of geen plaatsjes aan te doen. Reizen met de bootjes is leuker dan met het treintje, dat in het pikkedonker, onder de rotsen heen en weer rijdt, via talloze tunneltjes tussen Genua en La Spezia, als een levensgrote modelspoortrein van Fleischmann.

Omdat mensen in nogal aparte stijlen door bergen lopen, en omdat mijn muze en ik nogal verschillend denken over de essentie van een lekkere natuurwandeling, laten wij ons met een busje afzetten bij Telegrafo, ruim zeshonderd meter boven de zeespiegel, smeren kuiten en neuzen in met factor dertig, en starten de afdaling naar Portovenere. Soms kruizen we nog een parkeerplaats. Daar staan dertig lege picnictafels te wachten op volgende maand, als dagelijks honderden of duizenden mensen het pad gaan lopen, waar wij nu nog eenlingen zijn. Zeshonderd meter dalen is minstens 1600 meter dalen, want na elk heuveltje af is er wel weer eentje heuvel op. Klauterend over rotsen, langs richels, over los grind, en over zandpaden met dikke boomwortels bereiken we Campiglia. Hoogte 428 meter, koffie buiten, met een zanddeegkoekje, en een windje uit zee. De zon is rond het middaguur prikkelend warm. Het pad is geweldig mooi. De uitzichten fenomenaal. De aankomst aan de haven van Portovenere kan niet beter. De boot terug vaart dus niet. Althans niet naar de plaats waar wij heen willen. Dan maar met een omweg. Thuis risotto met vis en schaaldieren. La vita e bella !
De wijn van dit gebied is gortdroog, kalkrijk, proeft als de gelaagde rotsen waar wij op uitkijken. Binnen 48 uur na mijn vertrek uit Bergen lijkt het leven dusdanig veranderd dat ik niet meer van buitenaf naar andere italianen kijk, maar er zelf van binnenuit eentje geworden ben. Ik beeld me in dat ik de taal spreek, de romantiek beleef, alles is opeens italiaans in mij en om mij heen.
Vandaag lees ik de prachtige roman De Acht Bergen in één adem uit. Snap precies waar het boek over gaat en meen de emoties als die van mezelf te herkennen. De realiteit is anders. Kuitpijn, Samuel en Felicia uit Nigeria, die de riante berghut runnen waar wij nu te gast zijn, van een rijke Milanees. Prima, bellisima, morgen nog wat meer, dan weer nieuwe bergen bedwingen, de toekomst ligt bergopwaarts.