Kattegat

De woorden die er echt toe doen in het Deens bestaan zonder uitzondering uit drie lettergrepen. Kattegat. Hundested. Sandskulptur. Als twee woorden samenvallen tot iets enorms, dan telt het als één woord. Het gaat tenslotte om het ritme. Lekker weer, Björne Riis, klein Keesje, Flöddeböl, of Øresund, Roskilde, Rasmussen, Amundsen, Eriksson, Jeppesen, stop nu maar. Rustig meedeinen op het ritme, en je voelt meteen dat de kneep in de aanloop, in de eerste lettergreep zit. De kneep van het zandkasteel bouwen zit hem ook in de aanloop. Een hoop zand mengen met 10% klei er bij, goed vochtig maken, en dan in een krat of in een pers aanstampen. Het liefst met zo’n stratemakers hup apparaat. Dan voorzichtig de krat afpellen, vochtig bljven houden, en in ene keer van boven naar beneden werken. Je kunt niet meer terug naar boven. Een zandkasteel van deens zand kan wel een heel zomerseizoen mee. Als je geluk hebt, en het goed nat blijft houden. Regen is niet erg.
Het was daarvoor al feest, op het strand, met pootje baden, een mooie rustige zee, deense badgasten, en een deense dog die stokken uit het water apporteert. Vanaf het asfaltpaadje bij de parkeerplaats blijkt een loopbruggetje aangelegd tot aan de vloedlijn, zodat ook de minder valide medemens de gelegenheid heeft om pootje te kunnen baden. Aan een rustig baaitje zie ik een genderneutrale toiletvoorziening. Als ik het gekrulde betonnen muurtje binnenloop, breed genoeg voor een rollator of iemand met krukken, dan blijkt het binnenste van het slakkenhuis uit een staweecee met handgrepen te bestaan, met een keurig kraantje ernaast, om voor of na het toiletteren de handen, piem of poeperd op te frissen. Treintjes rijden min of meer tot op de veerpontjes. In de supermarkt is wachten bij het afrekenen een oefening van goed gedrag, zoals het overal zou horen. Geen geduw met boodschappenkarretjes tegen je enkels, geen voordringende bejaarden met rollators. Je voorganger die zelf het bordje op de lopende band zet, zodat ik mijn spullen kwijt kan, en ik zelf ook maar mee ga doen met die gekkigheid. Ik zet mijn bordje op de band, achter mijn boodschappen en kijk in de glimlach van de beeldschone deense vrouw, die na mij wil gaan afrekenen.

Knud Rasmussen is een halve Groenlander, en een halve Deen, en kon daarom goed met hele Groenlanders overweg. Inuit zeggen mag wel, maar vermijdt het E woord. Omdat hij met ze kon praten, droeg hij ook bont, en at hij rauwe zeehond. Hij kon ook nog eens lekker sleetje rijden. Half dozijn poolhonden ervoor, en gaan met die banaan. Dat kwam hem goed van pas tijdens een stuk of zeven ritjes naar het barre noorden. Daar ben ik niet bij geweest, maar ik bezocht wel zijn homestead, net buiten Hundested, op een klif aan de noordkust van Sjaelland, dat uitkijkt over het Kattegat, naar de Oostzee. Een topplek om over het water uit te kijken, en om plannen te maken voor een koud ritje met de slee.

Koud is het deze weken allerminst. Zelfs de zee is aangenaam. Het zomerweer maakt iedereen tevreden, men trekt eropuit. Kuiten in het vet. Helmpje op. Heis het zeil. Bestel bier. Er is veel kunstnijverheid te bekijken. Sieraden. Glaswerk. Keramiek. Alles heeft deze weken een hoog hygge gehalte. Een blik op de weerkaart laat zien, dat het ook de komende week best wel eens heel aangenaam zou kunnen blijven. We gaan het zien. Morgen maar weer eens naar de hoofdstad. Naar København. Kom maar op !