Adieu

Op de ochtend dat de ziel van Jeroen Brouwers door een zijraam van zijn woning het schrijverslijf verlaat … fietsen drie Pieterpadders naar het station in dezelfde stad. Twaalf dagen eerder is het drietal vertrokken, uit het puntje van de provincie Groningen. Eergisteren is het topje van de Pietersberg aangetikt, met een teller die dan 666 kilometer aangeeft. Tijdens de laatste etappe, van Sittard naar Maastricht, fietst een journalist mee, die de avonturen en de belevenissen van het drietal aanhoort. Aan de Lage Kanaaldijk is een verzorger druk bezig met de bereiding van een feestmaal: boeuf bourguignon met kruimige aardappelen, rode wijn, en koffie met tiramisu toe.

Voorafgaand, tijdens en na de maaltijd zijn daar de reisverhalen. Van de fietsers die met een noorderbriesje in de rug langs groninger uienakkers, langs drentse hunebedden, langs gelderse landhuizen en brabantse varkenshouderijen naar het stroomgebied van de Maas toeren. Die in een hotel ( en een kamer ! ) verblijven waar ooit Herman Finkers onder de douche stond. Verhalen over een val met de fiets, met gekneusde ribben en een blauwe vrouwenborst als gevolg. Van een hutje langs de route waar Pieterpadders gratis kunnen poepen en voor een fooitje koffie drinken. Een avond waar de verzorger en journalist vertellen over hun studiereis in Amerika langs katoenvelden en mooie muziek. Waar de sporters en de bewonderaars, na de prijsuitreiking, gezamenlijk het Wilhelmus zingen. Waar in de tuin achter de brugwachterswoning aan de Lage Kanaaldijk diezelfde avond, en de avond daarna, de verhalen opnieuw worden verteld. De tuin die opkijkt tegen de kasteeltuin van het chateau van de familie Rieu, aan diezelfde Lage Kanaaldijk in Maastricht.

Drie dagen achtereen wordt het ontbijt opgeleukt als Andre zelf, soms met Marjorie, en altijd met rechte rug en met twee hondjes, langs het raam van onze airBNB langs de Maas kuiert. Zonder viool. Met zijn kenmerkende matje, in een colbert en een traag walstempo. Tegen de helling van de maasoever kijk ik op naar de lichtbruine muren van het chateau van Rieu, opgetrokken uit mergel, met een paar bescheiden torentjes die naar boven steken. Ergens binnen het kasteel liggen de Geheime Kamers, de kamers die Jeroen Brouwers zo prachtig beschreven heeft.