en van je hela hola

In drie etmalen kan veel gebeuren. Te veel om als een compleet reisverhaal vast te leggen. Neem alleen al het weer. Van het vriespunt op een col in het Massif Central, met kale bomen en struiken in een dikke nevel met een witte laag rijp en vrieskou. Prachtig. Het grootste viaduct van de wereld dat vanuit de mist opduikt. Afdalend langs rustgevend glooiende hellingen stijgt de temperatuur naar een graad of veertien, ruik ik de zilte zeelucht en parkeer de gouden koets op een pleintje van een oeroud stadje, en check in de namiddag in bij Grand Hotel Molière, bestel een ricard aan de toog van de naastgelegen Brasserie Molière. Beelden en bustes staan verspreid door het stadje waar de schrijver van De Vrek in de zeventiende eeuw wel vier jaar woonde en sinsdien zichzelf en door iedereen in het stadje als ‘Kind van Pezenas’ wordt verheerlijkt. Het stadje zelf sukkelt de winter door. Kunstenaar ateliers zijn ‘fermee jusqua le printemps’. Een paar dapperen zitten gewoon in de vooravond bij een paar graden boven nul op het terras van het lokale café des arts aan hun aperitif te nippen. Omdat ze dat altijd voor het avondeten doen.

Wakker worden, de gordijnen open, zon op het plein, een klein ontbijt, op weg, met een grote boog om Barcelona heen, en ter hoogte van Tarragona, halverwege de Costa Brava en de Costa Dorada, van de snelweg af, met blote voeten in het zand, naar surfers kijken die op heftige golven indruk maken op kijkers aan het strand.

Vandaag wordt Peñiscola als etappeplaats gekozen omdat het zo lekker rijmt op hela hola, of vul zelf maar in. Het moet hier over een half jaar de hel zijn. Appartementen en hotels, schoenenwinkels en farmacia’s, elke tweehonderd meter een staketsel met mast op het nu lege strand waar straks een cabin met beachgards gaat toekijken op te veel meiden in biekienies, dronken duitsers op de boulevard, en naar kindjes die te ver in zee gaan. Nu zijn er bulderende golven, een uitgestorven citadel en ergens ver in de zee moet Mallorca liggen.

Tien keer liever nu in Peñiscola dan in het hoogseizoen, maar als dit de lol van overwinteren is, dan zal mijn voet ook nooit meer in de winter aan deze oostkust wezen.