het mooiste wat ik …

Lezen is een belangrijk onderdeel van overwinteren. Kort voor vertrek las ik een boek over het gebruik en het manipuleren van dommigheid. Tijdens de eerste reismaand zijn de miezerdagen nog niet op de vingers van een hand te tellen. Het zijn de dagen van het heerlijk niets moeten, van bakkertje, koffie, en de benen languit. Gisteravond werd het sneller donker dan anders, met het vooruitzicht van een druilerige dag. Gulzig is Couperus opgepakt en heb ik zijn Aan de Weg naar Vreugde verslonden, een opwarmpocket naar Het Noodlot. Louis woonde op veel plaatsen en in veel landen. Ook een tijdje in Hilversum, bij mijn ouderlijk huis om de hoek, wat nu de Couperuslaan heet. Vandaag twee boeken uitgelezen. Twee mannen schrijvers waar ik me in herken. Dat zijn de fijnste boeken. Al lezend knik en grinnik ik instemmend. De journalist die fijntjes de pijnlijke waarheid van de vinkjes fileert. Hilversummer van over het spoor, leeftijdsgenoot, denker en durver, prima dat ik dat boek niet meer zelf hoef te schrijven. De dichter die in een slimme mix zijn vader, zichzelf, over schoonheid in het algemeen en over het euthanasiedilemma bij voltooid leven schrijft. Scheelt weer een boek om zelf te moeten schrijven. Elke gelijkenis met bestaande personen of gebeurtenissen berust op louter toeval. Ik kan zijn hoofdpersonen in Friesland en op Terschelling herkennen in mijn gevoelsleven en werk in West Friesland en het Gooi. Louter toeval.

Vandaag een kort stukje want de regen stopt en de zon breekt door …. om vijf uur vanmiddag zingt in dit dorp een fado zangeres en daar moet ik bij zijn natuurlijk.