manicomios

“?Están practicando para la Semana Santa?” vraag ik aan de ober in het libanese eethuis. “En Sevilla todos los días son Semana Santa!” antwoordt hij resoluut, met een blad vol wijntjes en biertjes en mezzes boven zijn hoofd. We zijn in een zijstraat van de Alameda de Hercules. Een buurtje dat aan het quartier latin doet denken. Net buiten het oude centrum. Het is avond en er zijn honderden jongeren en kinderen op straat. Twee misdienaars die slingerend met wierookvaten de weg vrij maken voor een draagbaar met twintig ingetogen dragers met daarop een groot knielend beeld van De Verlosser. Echte kroegtijgers kijken er niet eens van op, de barpraat verstomt even, en als de mini-processie langs is sluit het terrasvolk zich als een zwerm bijen rond de korf.

In anderhalve dag alles zien en proeven en bezoeken wat wordt beschreven in de brochure ‘Three days of Sevilla’s highlights’. Daar begon ik gisteren rond het middaguur aan, en nu noteer ik wat indrukken en conclusies op vrijdagavond, in de hotelkamer, aan de kop van de Alameda. Waar ik tot gisteren aan iedereen vertelde die het horen wilde dat Valencia toch wel de topstad van Spanje is, zijn er nu twee steden die om die titel vechten. Cádiz heeft sowieso de bronzen plak. Dat oude stadje, een ontroerend mooi punt, een landmark in de atlantische oceaan, spaanser dan spaans, alleen als ommuurde vesting al internationaler dan alle landen en volken die rond de mediterranee samen wonen, de haven die ontstaan is uit een aanvoerhaven en het vertrekpunt was naar de nieuwe wereld.

Alles in en rond die gruwelijke cathedraal van Sevilla met zijn toren ademt eeuwen van kunst, macht, religie, van pakken en gepakt worden. Koningen en pausen, zeevaarders, matrozen en piraten, pensionado’s en internationale studenten, alles kwam en komt hier samen. Eethuis La Tradicional op nog geen honderd meter van de Giralda met een menu del día, een aan de cognac nippend stel uit Toledo, obers uit Mexico en Venezuela, het joodse kwartier dat je binnen loopt via Bodega Santa Cruz. Het wanstaltige Plaza de Espana, dat doet denken aan Caesar’s Palace in Las Vegas, het huis van Pilatos van de spaanse dimedici, de kastelen van de hertogelijke Lebrija familie en al dat andere moois van andere patjepeeers. Een verdwaalde flamencodanseres op het plein, het kan allemaal niet op.

De resten van Columbus, naast het hoofdaltaar in de kathedraal, gedragen door vier bronzen beelden, overal kleine en grote beelden van Maria, soms bedeesd, vaker in een groot pyramidevormig gewaad met goud en kransen. Baardige fresco’s van heiligen en graftombes van Sinterklazen en andere pieterbazen, met hier en daar een verdwaalde sherry-bodega of een flamenco-tent. Ik stop met de opsomming, koop zelf maar een lonely planet om te lezen, of nog beter een ticket om een tijdje door Andalucië te reizen. Steden en mensen winnen het deze keer wéér van de natuur wat mij betreft. Wat was het eergisteren een fijne rit over landweggetjes naar deze stad. En zelfs tóén was de koffiestop in een Vivero, waar ik op de timbra moest drukken voor klandizie, misschien wel het hoogtepunt van die rit. Het pondje geitenkaas, uit de boerderijwinkel, ligt achterin de auto te meuren, en dat kaasje nemen we mee naar Portugal.