Heterdaadje

Als je op een donderdagavond door Frederiksberg loopt, is wel het laatste wat je kunt verwachten, om zomaar in een actiescene te belanden. Op het kruispunt voor ons staat opeens een zwarte auto vol op de remmen, schiet vonken, en laat de achterklep open springen. Er klinkt geschreeuw en het geblaf van grote honden. Een wegrennende jongen wordt meedogenloos tegen de grond gedrukt, en een paar tellen later door uit het niets verschijnende agenten in de boeien geslagen. Wij houden het er op dat deze deense Wallanders een scooterroof uiterst slagvaardig hebben verijdeld. Dit heterdaadje is ook meteen het hoogtepunt van de eerste dag van een driedaagse stedentrip naar Kopenhagen. De hoogtepunten van de volgende dag komen samen in een korte ontmoeting tijdens lunchtijd in het Museum of Modern Art. Terwijl Kees in voortreffelijk deens de bestelling doet, staar ik naar het zwarte T-shirt van een verpletterend mooi blond meisje, met ogen als van die bekende meren. De letters Louisiana op haar truitje blijken echt de ideale combinatie van twee meisjesnamen. Ik droom van een foto van al dit moois, en van nog meer, maar de herinnering aan dit alles is alles wat ik aan dit weblog kan bieden.
Warhol after Munch trekt de overeenkomst tussen de repeterende variaties van de saaie noorse schreeuw schilder met de kleurige print series van de flamboyante pop-art artiest. Wat mij betreft wint Warhol. Louisiana zelf ligt nog mooier aan zee, dan Kroller-Muller op de Veluwe. De museumshop met veel hebbedingetjes en dure design spullen biedt precies dat, wat het type toerist van een museum als dit zoekt.
Het andere Kopenhagen proeven we tijdens het vervolg van deze warme vrijdag. Zwemmen in de haven, peddelende kajakkers, shushi prikken aan de kade in Christianshavn, en ´s avonds buiten, bij cafe 22 met rode plaids op schoot, nippen aan grote tinkelende glazen die slechts beschaafd gevuld worden met witte wijn. Ik vergaap mij aan alles wat stadse denen met elkaar delen, zoals dure brillen, opgeschoren kapsels, slenteren met een blikje bier in de hand, veel rokers op straat in een stadsbeeld dat dure design en organisch biologisch voedsel aanbiedt. Pakhuizen van vroeger worden omgebouwd naar appartementen voor straks. Werven maken plaats voor theaters en bibliotheken.
Wannes, Kees en ik fietsen een hele zaterdag van hot naar her door de stad, eten smorrebrod bij Jens en Susan, en belanden te voet in de vrijstaat Christiania, waar Woodstock en Kralingen elkaar in een soort Vondelpark gevonden hebben. No photos, and lots of booze and joints. Dit is een prachtige enclave terug in de tijd, waar oude hippies zijn blijven hangen, en waar jonge denen hun toevlucht zoeken als de design drang om hen heen hen te overheersend is geworden.
Met mezelf gaat het na een diepe dip, die dit jaar wel twee maanden duurt, langzaam aan weer wat beter. I´d go hungry, I´d go black and blue, om maar eens met Dylan en Adele te spreken. Misschien dat een tijdje niet scheren wel helpt, want ik zie zo veel blije baarden om me heen, dat dat wel goed voor een mens moet zijn.
De fiets, en hoe die hier is opgetuigd en wordt gebruikt, is het symbool van de moderne deense samenleving. Waar in Amsterdam de fietsen de stad ontregelen ( geen licht, door rood rijden, oude meuk met een ketting aan de brugleuning geklonken ) wordt het in Kopenhagen een werktuig, a way of living. Hippe fietsen, bakfietskarretjes, kinderwagenfietsen, kantoorfietsen met lage sturen, en minstens de helft van alle wielrijders draagt een helm. Doortrappende lange bruine benen onder wapperende jurkjes van blauw-ogige blondines blijven wel mijn favoriet, maar ook de zakenlui in driedelig pak met een plastic duitse fietshelm op, en de geblokte sokken over de broekspijpen met krijtstreep geslagen, mogen er toch ook wel zijn. Zaterdagavond laat zie ik ook taxi´s met een fietsenrek achterop in het straatbeeld verschijnen. Eerst lekker gezond met de fiets naar de kroeg, en als je dan lam bent, dan bel je even een taxi, zet de fiets op de knobbel, en je laat je mooi naar huis rijden. Schitterend. Gelukkig is zondag nog gewoon zondag in Kopenhagen. Een bezoek aan een indrukwekkend museum van islamitische kunst, koffie in de Orangerie, of een picknick in het park, en voorin de automatisch aangestuurde metro kunnen zitten met panoramaruit, die mij weer naar het vliegveld brengt. Kopenhagen is maar een uurtje vliegen van huis, maar toch een hele andere wereld van verschil....