Oerol & Parade

Behalve het kritische stukje van Aaf Brandt Corstius in de Volkskrant ( Oerol is een verzameling van oude hippies met stippelkaplaarzen die, in een lange sliert fietsend, op weg is naar een voorstelling, die er niet toe doet, of zo ...) en de ik-weet-het-toch-wel-beter reactie van Hanneke Groenteman tijdens Opium op TV, hebben tienduizenden medelanders volgens mij de afgelopen week net zo genoten van Oerol als ikzelf deed. Een dikke week met de allerlangste dagen van het jaar, met vele BN-ers ( Ronald Plasterk, Jeroen Pauw, Felix Meurders en Joop Mulder himself in zijn Hummer ) op de terrasjes en de tribunes, en de vele soort-, stemmings- en tijdsgenoten die je zomaar tegenkomt. In het echt, of op de buis, zoals Corienne Groenewold bij de psychose eenakter, of Lia Capteijn bij Westerkeyn, of Rixta via de mail, of rooie Carrie bij ons aan tafel bij restaurant Caracol. Thea op haar elektrische fiets stoer tegen de wind in, en ikzelf met mijn vintage glasses en een koptelefoon op, en wij samen in de zon met een vette expresso en appelgebak op het terras van hotel-restaurant Nap in West-Terschelling. Hoogtepunten waren achtereenvolgens de surinaamse begrafenis op het strand bij het HeartBreakHotel, met Oedipus in Egypte aan de andere kant van het duin, het kunststuk met een grote K over naturisme, met kouwe meidenbillen en geschrompelde jongensfluitjes, en de Australische Acrobat met een Grote Boodschap. Tussendoor het straattheater van hoog nivo waar we tegen aan liepen, en de soms ontroerende en dan weer flauwe paspoortprojecten op de mooiste plekjes van Terschelling. Hier zou ik echt wel elk jaar heen willen .... Wie in 2012 een leuk huisje heeft gereserveerd in de buurt van Midsland of zo, en nog liefhebbers zoekt om zo maar een paar dagen naar Oerol te gaan ... zet mij maar op de lijst !

Precies een maand later plop ik weer een fles rose open op De Parade in Utrecht. Na een regenachtige maand juli is het drassig in het Moreelse Park en schuifel ik met de paraplu over ijzeren platen voor kaartjes naar Wannes ( het medewerkersfeestje met tequila tot het ochtendgloren staat nog in zijn holle ogen te lezen ) en even later zit ik aan het voeteneind van George en Raymonde die een erg leuke en zowel flauwe als spannende persiflage of imitage doen als George and Mildred. De hernieuwde kennismaking met de Ashton Brothers is ontroerend en daverend met een GSM wave, en korte bekende stukjes van de Jazz en het Flessennummer, en nieuwigheid van De Man die met zijn Tanden een Ladder op kan. Mooi, fijn, knap. Marle beweegt zich sexy, stoer en fysiek met een nieuwe danspartner tussen 5 plastic koeien en twee slagersmessen over het toneel van De Blauwe Hemel tent, onder de bezielende leiding van produktiesletje Wannes en met een Burrito en met Koffie met Worteltjescake vind ik het een bijzonder geslaagd avondje Cultuur ! Nog een dikke week werken en dan op weg naar Corsica !