Nightlife

In de schemering, op een paar honderd meter van het station, kan de bus niet meer verder. Koffers en tassen ploffen neer in het zand. Ik smeer me in met deet. De lucht van insekticide mengt zich met de zwoele avondlucht. Vleermuizen vliegen zonder geluid om me heen. Een klein mannetje telt de koffers, en een stuk of zeven andere mannetjes, in rode oberjasjes, rollen een doek op, leggen die op hun hoofd, en stapelen met rechte rug twee of drie koffers op hun kop. Ik loop met mijn rolkoffer mee in de rij, naar het station, trap op, brug over, trap af, en even later staan alle koffers netjes bijeen op perron 5. Zwarte vogels met een gele oogstreep kwetteren op de stalen balken van de perron overspanning. Vledders vogelpoep spatten als sterren uiteen op de koffers en op het perron.

"Tundla junction is an important rail head in Uttar Pradesh. It is located on the Delhi-Kanpur main line." Allerlei sjofele treinen komen met grote regelmaat langs rijden. Overvolle derdeklas rijtuigen, starende en slapende mensen. Hangend en zittend, uit de ramen en uit de deuren bij de wagons. Het lijkt een film waar ik in zit. Zojuist heb ik nog, hangend boven een stinkend sta-toilet, met de schoenen in de stinkende zeik, wat lucht en poep aan alle viezigheid, die er al was, toegevoegd. Het belooft een boeiende nacht te worden. De sfeer in de Djosergroep is lijdzaam en afwachtend. Onze trein rijdt precies om 21 uur het perron binnen, en enkele dragers helpen de koffers binnen te brengen in rijtuig A-1. Thea en ik slapen boven elkaar, langs het gangpad , op brits 29 en 30. Met een jerrycan appelsap, flessen water en een pak crackers, moeten we van hier tot aan de aankomst in Varanasi morgenochtend, de nacht zien door te komen. Ik prijs me tevreden met een korte hard-sleeper van hooguit een halve meter breed. Thea beneden geeft soms seintjes of een zucht. Precies om vijf uur in de ochtend rijden we Varanasi binnen. Dat station is wat schoner dan waarvan we vertrokken, toch houd ik alles nog maar even op tot ik in Hotel Pradeep ben.

De eerste nacht in Varanasi is een film van het betere soort. Met vijf medereizigers proppen we ons in een tuc tuc, naar de kade van de Ganges, voor het avondprogramma. Eerst met de roeiboot naar de grote crematieplaats. Hier worden dagelijks 150 tot 200 lichamen verbrand. De sfeer is ontspannen, waardig, eerder sprookjesachtig dan luguber. Terwijl andere brandstapels veel gloed, warmte en sfeer verspreiden, worden elders voorbereidingen getroffen voor een nieuwe crematie. No pictures in de nabijheid van de ceremonie, maar meekijken op een afstandje is geen enkel probleem. Als het lichaam nog eenmaal in de rivier is gedompeld of gewassen, legt de familie het nog even op een trap, om uit te lekken, en maakt de houtstapel met beroepsjongens in orde. Dan wordt aan het witte omhulsel van het lichaam nog wat boter of olie toegevoegd, en mag de oudste zoon (kaal geschoren, vuurtje lenen, drie rondjes lopen) het vuur van de overledene aansteken. Dan nemen beroepslui het over, met meer brandhout en met opporren, om het lichaam in minder dan drie uur te laten vergaan. Halverwege de crematie varen wij weer de Ganges op.

Ceremoniele lichtjes, en een dagelijkse avondvoorstelling van brahmanen met licht, vuur, water, wind en aarde, en keuvelende hindi en toeristen in tientallen bootjes, geven dit alles een eigenljk best wel een verdomd gezellige chillsfeer.
Heel anders is de hectische rit met onze groep in vier tuc tucs naar een plek om te eten en daarna weer terug naar onze slaapplek. Varanasi by night is hot ! Tussen honderden wandelaars, duizenden brommers-en fietsriksha's, en een behoorlijk aantal dikke witte auto's van de happy few, zie ik vreettentjes, hoor ik ongelooflijk veel getoeter, en worden er op draagbaren, of op het roofdeck van jeeps, nieuwe lichamen naar de Ganges oever vervoerd. Tussendoor rijdt er nu en dan een man op een versierd paard, in een maharadja kostuum, door de menigte. Het blijkt een bruidegom te zijn, die wordt begeleid door twintig of dertig familieleden, die kleurrijke tl-buizen op staketsels boven zich dragen. Draden van elke persoon leiden naar een autootje met een generator, die de personen van stroom voorziet. Het bruidje zit elders in de stoet, verstopt op de achterbank van een witte limo. Ander oponthoud, dat tot toeteren leidt, wordt veroorzaakt door holy cows, door lepralijders op plankjes op wielen, en door een enorme olifant, die dwars op de weg, de boel onderschijt. Nightlife in Varanasi is als de Fata Morgana van de Efteling, maar dan tien keer zo heftig, met een zware meurende lucht en met een ongelooflijke pokke herrie om je heen. Tegen middernacht brengt de tuc tuc mij weer naar Hotel Pradeep. De tandeloze driver heeft een oranje hoofdband om gedaan, heeft zijn discolichten aangezet, en de geluidsboxen voluit gezet met een poppy sitarmuziek. Met blauwpaarse knipperlichten, dreunende beats, en met een grijns op mijn gezicht neem ik afscheid, geef een fooitje voor een massala thee, en luister op bed nog na, hoe buiten het geluid van Varanasi in mijn hoofd doordreunt.