Via di Prè

Drie keer is scheepsrecht. Waar zou dat vandaan komen ? Het klopt wel. Kort voor Pasen in 2018 ben ik voor de derde keer in mijn leven in Genua. Twee keer eerder mislukte het behoorlijk om deze stad te ontdekken. Of om 'de hoogmoedige' echt te leren waarderen. Weggespoeld uit een priktentje aan de rand van de stad. De tweede keer een etmaal eerder dan gepland ingescheept op de nachtboot naar Palermo. Ook weer door de regen. Stortbuien.
Nu klopt alles. Aankomen per trein op Prinzipale, de oude stad binnen stappen, met een enorm Columbus standbeeld op een zuil links van mij, in helwit carrara marmer. Meteen daarachter het statige Savoi hotel en het Continental hotel, geheel in de steigers.

Binnen een uur na aankomst loop ik via een smal steegje de Via di Prè op. Op de hoek bij een kapper, een poster met twintig keuzemodellen naast de deur. Het is vroeg in de middag, veel winkeltjes sluiten op dit moment de rolluiken van hun nering. De middagpauze treedt in. Een kerkje met een bord informeert over de missen die het komend paasweekend gehouden gaan worden. Het is door de gesloten luiken in het straatje behoorlijk donker, stil en mysterieus, in de steegjes nog meer dan in de Via di Prè. Ik durf geen fototoestel te pakken, mannen hangen in groepjes tegen de puien. Een lange donkere afrikaan slentert met een dozijn paraplu's en knirpsen langs de huizenrij. Hier en daar blijven de winkels open, met groenten, slagers, eettentjes. Vrouwen zitten wijdbeens met hun handel voor een portaal. Met zoethout, met bonte lappen, met zonnebrillen, of ander verkoopwaardig spul. Ik slenter verder door de straat, richting de Lorenzo kathedraal, passeer plukjes zwarte mensen, soms latino's, dan weer oude italiaanse mannetjes, bij een koffiebar, of een fonteintje. Het loopt tegen drie uur. Genua eet. Ik pauzeer op het Piazza della Erbe, bij de fameuze libreria. Ook gesloten natuurlijk. Eet een vette plak focaccia, drink een birra piccola, en bezoek dan toch maar de plaatselijke hoogtepunten. Het kabeltreintje van Zecca naar Righi, het dogenpaleis en de kruiswegstatie van de Kathedraal. Vraag aan de mevrouw van het toeristenburo of de Via di Prè in de avonduren ook oké is. "Natuurlijk" zegt ze, “de rottigheid zit meer naar de containerhavens”.

Vroeg in de avond is de terugweg het spiegelbeeld van hoe ik hier kwam. Er worden grote parasollen boven de tafeltjes en stoeltjes op het Piazza uitgeklapt, jongelui bestellen een drankje met een snack. Weeddampen blijven geurend lang onder de parasols hangen. De libreria is nu geopend, blijkt een avondcafé te zijn, met boekenkasten tegen de muur, sfeervolle prenten van dames en pin-ups, de schrijftafel van Ilja voor het raam, andere tafels staan gedekt voor een maaltijd, later in de avond. De aanloop naar di Prè gaat vanuit de Via de Bernardino en de Via de Luca. De sfeer is levendig, werelds, met pratende, borrelende, en hosselende mensen. Op een pleintje verderop een boekenkiosk, naast geurende groenten kraampjes, opvallend veel mannenkappers waar mannen en jongetjes hun koppen laten opscheren, en waar piepschuimen vrouwenkoppen in de etalage staan, uitgedost met knetterende pruiken in felgroene of paarse kleuren. Ik waan me in alle landen van West Afrika, voel de warmte van Accra als de avond valt, zie slagers met rode djellaba's hun runderen uitbenen. Hou stil bij de vrouw met het zoethout, en probeer de praatjes van de Senegalezen ( frans) en van de Nigerianen ( engels) te begrijpen. Het kerkje is bezig met de avondmis van 19 uur, met twintig italianen in de banken, een voorganger in een rode kazuifel, geflankeerd door twee pikzwarte mannen in beige gewaden. Waar Genua aan de zeekade hard werkt aan de modernisering, aan de aantrekkelijkheid van het aquarium, het toeristentreintje en van hippe winkels, daar loopt parallel aan die havenkant de Via di Prè, uit de tijd van toen Columbus nog geboren moest worden, en die nu het internationale leefgebied is geworden van avonturiers en van kanslozen, en waar oude italiaanse families samenleven en samenwonen met nieuwe generaties van hen, die van ver over zee zijn aangekomen. Waar Genua voorheen het vertrekpunt was om de nieuwe wereld te gaan ontdekken, is Genua nu de aankomsthaven geworden van velen, die van ver zijn gekomen, en op zoek zijn naar weer een nieuwe wereld.