trap af trap op

Hoger dan de halve Eiffeltoren, en bijna het dubbele van de Dom, steekt het kilometers lange klif loodrecht uit de zee omhoog. Met de fiets naar het randje ernaartoe is een makkie. Glooiende gele koolzaadakkers. Halverwege de tocht naar het klif langs een wit kerkje met fresco's. Aan de bovenrand de aarzeling om met een trap af te dalen naar beneden. Of toch maar niet. Want eenmaal beneden moet je toch echt weer naar boven. Over dezelfde trap, of verderop langs een volgende trap. Een man in een blauw Hawaii shirt zet zuchtend en steunend de laatste stappen en is blij dat hij weer boven is, zweet op zijn hoofd, zijn vrouw in zijn kielzog. Ik vraag hem naar de bekende weg. Hij vraagt mij naar de toestand van mijn hart. Ik begin aan de afdaling naar het kiezelstrandje, kom onderweg meer hijgers tegen, soms stappen tellend in tientallen, anderen tijdens een rustmoment, als de ene trap via een vlondertje overgaat in de volgende. Ik hoor halverwege de afdaling iets van vierhonderd zoveel van een vrouw die omhoog stapt. Maar nog meer hoor ik steeds beter de zacht klotsende zee tegen de keien, en nu en dan een klein stroompje dat naar beneden stroomt, tussen de bomen en langs het kalksteen. Onderin zijn geen bomen meer, maar kale rots, en een houten vlonder waarop vogelaars naar boven turen. Net onder de overhangende rand nestelen slechtvalken, in de gaten gehouden door een webcam die het paartje en hun kuikens continue begluurt. Het kiezelstrandje van een meter breed volgt naar het noorden en het zuiden de golvende contouren van het klif. Op de kaart heb ik gezien dat een kilometer naar het zuiden weer een trap moet zijn, die mij weer naar boven zou moeten leiden, en die de trap-af-trap-op-wandeling tot een route maakt. Onweerstaanbaar.

Halverwege de wiebelwandeling blijkt het strandje te stoppen en zie ik twee slides van zachte kalksteen, zo uit het klif in de zee verdwijnen. Omdat er verse afdrukken van wandelschoenen in staan, die vanaf de andere kant komen, besluit ik dat er verderop toch echt weer een een trap moet zijn. Klauteren brengt me op een volgende stuk met mooie kiezels. Met het geluid van brutale meeuwen en rustige golven verschijnt na weer een bocht het zicht op een kleine zandbaai. Daar zie ik een oude trap tussen de boompjes . Missie volbracht, het echte jonge woudlopers gevoel, nu nog naar boven. Het hart protesteert, maar met luid bonken en smeken om korte pauzes kom ik boven. En met wat omwegen ook weer bij de parkeerplek om het eiland verder te ontdekken.

Het op één na leukste plaatsje op Møn ligt aan de zuidkust. Een vreemde mengeling van toen, nu en de toekomst. Er staan wat onduidelijke gebouwen. Een paar schuiten zijn druk doende met één of ander wetenschapsproject, naast een net neergekwakt vakantiedorp. De kleine oude vissershaven van Klintholm havn is uitgestorven, met kroegjes die mij wel wat lijken, maar die nog gesloten zijn, en een kleine opgespoten zandvlakte waar in een kring oude stalen zeecontainers zijn opgesteld, die voor de zomermaanden juli en augustus niet veel goeds voorspellen. Wil Klintholm Ibiza imiteren ? Moet je hier nou juist wel of juist niet in de zomer zijn ? Eind mei is er niemand om het te vragen. De kroeg gaat pas in juni open, er hangen papieren aan de afgegrendelde zeecontainers die bier en snacks en weet ik wat allemaal beloven, op enig moment na Hemelvaartsdag.

Terug in Stege weet je waarom Walhalla een scandinavisch woord is. Een verborgen hofje ligt mooi bestraat te wezen met grove kasseien. De gekleurde huisjes zijn nu gevuld met een galerie, een tattoo studio en een eettent, maar vroeger moet dit toch echt het voorportaal zijn geweest naar de Vikingenhemel. Een oude suikerfabriek wordt ontmanteld, twee silo's en een hoge ranke toren uit baksteen zijn vanaf een groot deel van het eiland de beste richtingaanwijzers die je maar kunt denken. Kunstnijverheid pioniers en een bakker lijken de goede richting in te slaan om van deze suikerfabriek een topplek te maken. Als dan ook nog om de hoek van het hofje aan twee kanten van de hoofdstraat een aantal winkels op een rij staan met van alles wat je nodig hebt tot smørrebrød aan toe, een viskar op dinsdag, en een pleintje met een fonteintje, dan heb je ook wel alles van betekenis in Stege genoemd. Want de dorpssauna, die houd ik liever geheim voor mezelf.