dokter Paul vertelt
Door: Paul
Blijf op de hoogte en volg Paul
20 Februari 2009 | Nieuw Zeeland, Otorohanga
Het land waar ik de komende maanden vertoef, bestaat uit twee eilanden, tien steden, veel bergen, vier miljoen mensen, en nog veel meer schapen. Er zijn drie treintrajecten, die incidenteel, langzaam, en spectaculair, een aantal van die steden met elkaar verbinden. Op het noordeiland brengt de trein mij van Wellington naar mijn werkplek in Otorohanga. Een rit van 600 km, die duurt van de vroege ochtend tot de late middag. Halverwege stopt de trein bij een station. Op het perron brandt de BBQ al, en de reizigers stappen gezellig uit voor een schapenburger, en na een toiletbezoek gaat de reis weer verder. De vrouw van de locatiemanager van het centrum waar ik ga werken, begeleidt mij van het station naar mijn huurauto, en in mijn villa heeft de locatiemanager zelf de fruitmand en de koelkast al gevuld, en maakt mij daarna wegwijs in het gezondheidscentrum. Er wordt goed voor elkaar, en voor de patienten, gezorgd. Met 5 dokters, 5 nurses, en veel ondersteuning, is een mooi rooster gemaakt voor wisselende diensten, per dag, en per week. Ik zal het onthouden om eens in De Compagnie te bespreken. Ik ontdek met verbazing hoe de gezondheidszorg hier verzekerd wordt. Het systeem is heel anders georganiseerd dan in Holland of in Australie, terwijl het werk toch best op een combinatie van die twee landen lijkt.
Even een leermomentje:
Naar mijn weten bestaat nergens anders ter wereld een volksverzekering die ongeacht de aard, de omvang, en de schuldvraag, het begrip injury vergoed. Injury moet je invoelen als tissue damage. Na elk kontakt met een patient wordt het onderscheid van injury ( = ACC verzekerd ) ten opzichte van illness ( = niet verzekerd ) gemaakt, en in de declaratie tot uitdrukking gebracht. Deze injury-verzekering dekt niet alleen de kosten van alle ongelukken, maar ook de medische kosten na een insectenbeet, de kosten van mental illness na een ongeluk, tot de medische fouten van de dokter zelf ( = injury by treatment ). Ook de kosten van een uitvaart na overlijden door een ongeluk, en het weduwen- en wezenpensioen valt er onder. Het ACC keert uit in hulpverlening, in financiele hulp en in revalidatie. Dat lijkt natuurlijk onbetaalbaar, maar dat blijkt mee te vallen. Er gaat een enorme formulierenstroom en bureaucratische rompslomp mee gepaard. Dat schrikt misschien wel weer af. Het begrip illness wordt niet verzekerd. Voor suikerziekte, hypertensie, en de meeste infectieziektes moet je gewoon betalen. Dat soort zaken heet het gevolg van een gradual process, en dat wordt niet gedekt door het ACC. Jullie begrijpen dat deze dokter Rossi hier weel veel nieuws moet leren, waarbij het onder de knie krijgen van het zoveelste computerprogramma waarmee ik werk, geheel te verwaarlozen is. Als afsluiting van dit leermomentje wil ik mijn teleurstelling kenbaar maken, dat orienterend overleg voor deze reis, met zowel Zorggroep Almere als met het NHG ( Huisarts & Wetenschap ), niet heeft geleid tot een vaste rubriek EigenAardigheden uit Australie en Nieuw Zeeland, want dan zouden deze leermomenten een eigen rubriek kunnen vullen, en nu moeten de vaste lezers van dit weblog het met dit korte kijkje in de keuken doen ... jammer he ?
Ook is het interessant wat meer te weten over de Kiwi en de Kea. De eerste is zo groot als een gans, loopt als Wammes Waggel, heeft de ergonomie van een ja-knikker, de veren van een emoe, en de harde snavel van een scholekster, waarmee het in de grond en in boomstronken hakt, alsof zijn leven er van af hangt. Dat doet het ook , want het beest is ( bijna ) uitgestorven. Dat laatste is dan ook wel de enige overeenkomst met de Kea, die mooi olijfgroen is, met pimentrood onder de vleugels, en verder in alles op een papegaai lijkt die het vertikt om te praten.
Voor mijn vertrek sprak ik met sommigen van jullie over het risico dat ik aan de drank zou raken. Dat valt -nu ik weer werk- gelukkig wel mee. Ik drink maar een paar glazen bier of wijn, als ik eens een lekkere nieuwe soort ontdek. Nadeel is wel, dat ik, na deze orientatie in Australie, in Nieuw Zeeland weer van voren af aan moet beginnen. Op een vrije zondag bezoek ik de grootste toeristische attraktie in de buurt van Otorohanga: de Waitomo Caves. Van alle beconcurrerende grotavonturen kies ik Spellbound, omdat de prijs van slechts drie tientjes mij aanspreekt, en ze beloven dat ik droge voeten houd. Met een Californisch stel op huwelijksreis, en drie Tsjechen, daal ik met gids Norm af in een donkere wonderlijke wereld. In het pikkedonker vergaap ik mij aan honderden lichtpuntjes, die eerst groen, maar als je ogen eenmaal gewend bent, echt duizenden witte glimwormpjes blijken te zijn. De rit door de omgeving is verwarrend. Waar ben ik ? Schotland aan de Cote d'Azur ? Of in Nooit Meer Slapen ? De slingerweg door de heuvels, met veel varens, en vooral ook prachtige palmvarens, brengt mij naar de Tasman Sea, waar de blauwe zee ditmaal contrasteert met een vulkanisch zwart zandstrand.
Nog een leermomentje:
Het belastingjaar loopt hier van april tot eind maart. Interessant he ? Wie hier tussen januari en juli een half jaar komt werken, kan in twee belastingjaren aanspraak maken op de '92 days exemption rule'. De fiscus van dit land gaat uit van het self assessment van de belastingbetaler, en laat non-residents, tot drie maanden per belastingjaar, helemaal buiten schot, als ik het goed begrijp. Daarmee worden de lagere bruto inkomsten van een locum doctor in NZ toch weer aantrekkelijker dan de netto inkomsten van een locum in Australia. Maar ook voor 2-jarige en 4-jarige contracten bestaan allerlei regelingen, in alle sectoren, dus de overheid blijft buitenlanders stimuleren om hier voor kortere of langere tijd te werken, in de hoop dat ze immigreren. Na twee weken NZ concludeer ik dat Maori's leuker zijn dan Abo's. En verder dat dat van die meisjes niet helemaal waar is: blijkbaar zijn alleen de leukste naar Australia verhuisd. Dat de zon hier minder heet is, dat mijn hoedje niet meer nodig is, dat de airco uit kan, en dat ik langzaam aan een mooi-weer-route begin te plannen langs hete geisers en warme modderbaden in april, en vanaf mei gewoon de zon achterna wil. Maar eerst nog even verder klussen...
Even een leermomentje:
Naar mijn weten bestaat nergens anders ter wereld een volksverzekering die ongeacht de aard, de omvang, en de schuldvraag, het begrip injury vergoed. Injury moet je invoelen als tissue damage. Na elk kontakt met een patient wordt het onderscheid van injury ( = ACC verzekerd ) ten opzichte van illness ( = niet verzekerd ) gemaakt, en in de declaratie tot uitdrukking gebracht. Deze injury-verzekering dekt niet alleen de kosten van alle ongelukken, maar ook de medische kosten na een insectenbeet, de kosten van mental illness na een ongeluk, tot de medische fouten van de dokter zelf ( = injury by treatment ). Ook de kosten van een uitvaart na overlijden door een ongeluk, en het weduwen- en wezenpensioen valt er onder. Het ACC keert uit in hulpverlening, in financiele hulp en in revalidatie. Dat lijkt natuurlijk onbetaalbaar, maar dat blijkt mee te vallen. Er gaat een enorme formulierenstroom en bureaucratische rompslomp mee gepaard. Dat schrikt misschien wel weer af. Het begrip illness wordt niet verzekerd. Voor suikerziekte, hypertensie, en de meeste infectieziektes moet je gewoon betalen. Dat soort zaken heet het gevolg van een gradual process, en dat wordt niet gedekt door het ACC. Jullie begrijpen dat deze dokter Rossi hier weel veel nieuws moet leren, waarbij het onder de knie krijgen van het zoveelste computerprogramma waarmee ik werk, geheel te verwaarlozen is. Als afsluiting van dit leermomentje wil ik mijn teleurstelling kenbaar maken, dat orienterend overleg voor deze reis, met zowel Zorggroep Almere als met het NHG ( Huisarts & Wetenschap ), niet heeft geleid tot een vaste rubriek EigenAardigheden uit Australie en Nieuw Zeeland, want dan zouden deze leermomenten een eigen rubriek kunnen vullen, en nu moeten de vaste lezers van dit weblog het met dit korte kijkje in de keuken doen ... jammer he ?
Ook is het interessant wat meer te weten over de Kiwi en de Kea. De eerste is zo groot als een gans, loopt als Wammes Waggel, heeft de ergonomie van een ja-knikker, de veren van een emoe, en de harde snavel van een scholekster, waarmee het in de grond en in boomstronken hakt, alsof zijn leven er van af hangt. Dat doet het ook , want het beest is ( bijna ) uitgestorven. Dat laatste is dan ook wel de enige overeenkomst met de Kea, die mooi olijfgroen is, met pimentrood onder de vleugels, en verder in alles op een papegaai lijkt die het vertikt om te praten.
Voor mijn vertrek sprak ik met sommigen van jullie over het risico dat ik aan de drank zou raken. Dat valt -nu ik weer werk- gelukkig wel mee. Ik drink maar een paar glazen bier of wijn, als ik eens een lekkere nieuwe soort ontdek. Nadeel is wel, dat ik, na deze orientatie in Australie, in Nieuw Zeeland weer van voren af aan moet beginnen. Op een vrije zondag bezoek ik de grootste toeristische attraktie in de buurt van Otorohanga: de Waitomo Caves. Van alle beconcurrerende grotavonturen kies ik Spellbound, omdat de prijs van slechts drie tientjes mij aanspreekt, en ze beloven dat ik droge voeten houd. Met een Californisch stel op huwelijksreis, en drie Tsjechen, daal ik met gids Norm af in een donkere wonderlijke wereld. In het pikkedonker vergaap ik mij aan honderden lichtpuntjes, die eerst groen, maar als je ogen eenmaal gewend bent, echt duizenden witte glimwormpjes blijken te zijn. De rit door de omgeving is verwarrend. Waar ben ik ? Schotland aan de Cote d'Azur ? Of in Nooit Meer Slapen ? De slingerweg door de heuvels, met veel varens, en vooral ook prachtige palmvarens, brengt mij naar de Tasman Sea, waar de blauwe zee ditmaal contrasteert met een vulkanisch zwart zandstrand.
Nog een leermomentje:
Het belastingjaar loopt hier van april tot eind maart. Interessant he ? Wie hier tussen januari en juli een half jaar komt werken, kan in twee belastingjaren aanspraak maken op de '92 days exemption rule'. De fiscus van dit land gaat uit van het self assessment van de belastingbetaler, en laat non-residents, tot drie maanden per belastingjaar, helemaal buiten schot, als ik het goed begrijp. Daarmee worden de lagere bruto inkomsten van een locum doctor in NZ toch weer aantrekkelijker dan de netto inkomsten van een locum in Australia. Maar ook voor 2-jarige en 4-jarige contracten bestaan allerlei regelingen, in alle sectoren, dus de overheid blijft buitenlanders stimuleren om hier voor kortere of langere tijd te werken, in de hoop dat ze immigreren. Na twee weken NZ concludeer ik dat Maori's leuker zijn dan Abo's. En verder dat dat van die meisjes niet helemaal waar is: blijkbaar zijn alleen de leukste naar Australia verhuisd. Dat de zon hier minder heet is, dat mijn hoedje niet meer nodig is, dat de airco uit kan, en dat ik langzaam aan een mooi-weer-route begin te plannen langs hete geisers en warme modderbaden in april, en vanaf mei gewoon de zon achterna wil. Maar eerst nog even verder klussen...
-
20 Februari 2009 - 06:35
Kees:
Eerste! hahaaaa, Toon, Wannes en Willem, eat your heart out!!! Klinkt vooral als hard werken in de eerste week, maar gelukkig met dieren- en stenen uitjes. Hier wordt ook hard gewerkt en in de laatste avond uurtjes foto's geplakt van ons avontuur. Geniet ervan, Kees -
20 Februari 2009 - 07:57
Jolanda:
Eeen planetree bezoek aan jouw huidige werkplek en omgeving lijkt me een goed centrumuitje voor volgend jaar! jij gaat toch in de feestcommissie? een aantal oppeppers kan het centrum altijd gebruiken.
Jammer dat je leuke interessante dr Rossi verhalen niet gepubliceerd worden; je kunt altijd nog je memoires gaan schrijven als je weer terug bent en natuurlijk niets meer te doen hebt..
geniet van je nieuwe omgeving en werkplek,
liefs jolanda -
20 Februari 2009 - 08:25
Toon:
Hey Paul.
Intressant om te lezen. Ik denk dat je alsnog een lezingen reeks kunt geven aan artsen over de best-practices uit Australie en N-Z.
Veel plezier daar en hier worden de plannen voor de filipijnen steeds concreter.
XXX
-
20 Februari 2009 - 11:53
Maarten:
Oeh! Ben je niet gaan black water raften door de grotten? Dat was ook supergaaf en koud, dat wel. Leuk he is NZ?
Werkze verder en geniet daarna van de warme modder, mooie landschappen en af en toe zo'n mooi maori meeting house!
-
20 Februari 2009 - 21:20
Wannes:
Zo waar... geen man bijt hond! -
22 Februari 2009 - 11:09
Wannes:
WHAHAHAHAHA! @ voorproefje!
Paul, je lijkt goddomme wel een duitser die bij zandvoort een kuil graaft! en het moest best hard rennen zijn geweest voor de zelfontspanner :)
hahaha fakin mooi -
22 Februari 2009 - 13:33
Thea:
"Wat doet je man eigenlijk in Nieuw Zeeland?"
"Oh, die graaft kuilen aan het strand waar ie zelf in gaat zitten."
(je bent de achtergrond op de computer geworden. Wat krijg ik hier een goed humeur van!) -
22 Februari 2009 - 14:19
Kees:
hahahahaha, goeie kuil! -
22 Februari 2009 - 16:34
Marjan Neeft:
Ha die Paul,
Vandaag Thea life bezocht, dus dan ook maar even naar jou kijken. Nou dat ziet er allemaal wel goed uit, vooral die hot springs spreekt me wel aan. In Enkhuizen zag het er ook nog allemaal goed uit, Theo en ik wandelden vanmorgen van Bovenkarspel naar jullie huis, leuk hoor. Daar was het natuurlijk goed toeven met lekkere hapjes en witte wijn.Hier in Heiloo ook alles ok, zowel met mij als met mijn mannen. Ik begrijp dat er voor mij met mijn verhoogde RR een aardig prijskaartje hangt in Nieuw-Zeeland. Blijf ik toch maar hier wonen!
Paul, we gaan eten,jij wordt nu net zo'n beetje wakker? Leuke dag,doeg. Marjan -
22 Februari 2009 - 16:54
Mariëlle:
Hee broertje,
Is die laatste foto nou Oud-Valkeveen???
Of toch Nieuw-Zeeland??
Snap er niks meer van!
-
01 Maart 2009 - 19:00
Maartje:
Zo, bijgekomen van een heel geslaagd doorzakfestijn met al mijn favoriete neven en hun vriendinnetjes, lees ik toch even je verhalen.
Het was 1 grote desillusie: volgens Kees moet ik alles met een korreltje zout nemen. Ga zo door! -
02 Maart 2009 - 00:20
Wannes:
Volgens kees is het ook wel een groot land! -
02 Maart 2009 - 16:24
Thea:
gefeliciteerd met onze oudste zoon! Ik neem een borrel op 26 jaar geslaagd ouderschap, jij ook? -
03 Maart 2009 - 17:30
Loes:
Ha Paul
Van harte gefeliciteerd met de verjaardag van Toon. Misschien is het bij jou al de vierde maart inmiddels maar hier leven we nog op de derde. Vermaak je je een beetje op de nieuwe stek? Weinig nieuws op de side dus je zult het wel druk hebben. Beter klimaat om te werken dan in Austalië denk ik en geen angstaanjagende bosbranden hoop ik.
Veel groeten van ons beiden Eppe en Loes -
03 Maart 2009 - 21:16
Thea Hint Hint Hint:
als je je nou zo verveelt schrijf dan eens wat vaker op dit blog! Ik blijf checken en snakken naar sappige verhalen over saaie dokters en foto's van jou ontheemd daartussen.
Enne, jij kan wel 40 miljoen lammetjes tellen daar, maar de eerste twee van het jaar bij een boerderij in de Schermer zijn als ervaring niet te verslaan! Joechei, het is lente. -
04 Maart 2009 - 09:03
Lente? Lente?:
Hoezo is het lente? het is grijs, regent en is koud! lijkt nergens op lente!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
