Uomi Veneziani

" In case of an emergency, safety jackets are stored above your seats. Put them around your neck, tie the strip, and jump into the sea. Your life jacket will inflate itself, when you are in the water. You have a whistle and a light to attend surrounding ships, to rescue you, and .... good luck ! " Tijdens de overtocht met Venezian Lines probeert Miran ( "friends call me Mickey, not Mouse please " ) in keurig engels en met een paardenstaartje ons allerlei extra excursies aan te praten. We zijn met een draagvleugelboot op weg van Poreč naar Venetië. Inchecken om 8 uur in Kroatië is een eitje, binnenkomen op Italiaans grondgebied in de haven van "the most beautiful city on earth" vergt al gauw meer dan een half uur van de kostbare tijd van een dagje cultuursnuiven. Snel weg van de gidsen met oranje parapluutjes, afstand houden van een grijze horde dagjestoeristen. Al op weg naar de Santa Maria de Saluta is de stemming opgetogen. Een bakkie koffie aan de toog kost zelfs hier maar anderhalve euro. De wachtende rij voor de Peggy Guggenheim Collection Venice is zo lang dat we de expositie laten voor wat ie is. De Salute binnenkant is ver over de top barok, de buitenzijde is al pakweg 1000 jaar een iconische entree van een prachtstad, waarbij vergeleken de statue of liberty nog in de luiers staat, en de euromast een wegtrekker is. Poepen onder de Ponto della Accademia, terwijl in de Galleria pal daarnaast, in een schriftje dat meestal gesloten is, de Uomo Vitruviano van Leonardo da Vinci de ideale maatverhoudingen van de mens in een cirkel en een vierkant samenvat. Ontroerend om dat te voelen, terwijl ik hoofdschuddend vanaf de brug over het Canal Grande kijk. Een snelweg van Vaporettos, van watertaxi's en van privé bootjes, terwijl gondola's aan de zijkant van het Canal hun weg zoeken naar de kleinere binnengrachtjes. We zigzaggen door de stad langs kerkjes en pleintjes, over bruggetjes en door steegjes, en lunchen op een koel en rustig binnenpleintje, samen één pizza 4 Stagioni en één salata Caprese, met een halfje vino bianco, en we zijn gewoon even gelukkig in Venetië. Natuurlijk bezoeken we ook de Rialto, het San Marco plein, het Dogen paleis en de brug der zuchten, maar het mooiste van de dag is toch wel die stad die ouder is dan alle turfhutten in Holland samen, en de wonderlijke fanfare van mensen die zich door de straten krioelen of in bootjes op het water dobberen. Georganiseerde chaos met gekleurde parasolletjes, patserige casanova's met opgespoten snollen naast zich, en een wijnkoeler met champagne tussen hun in, in een gondola. Toeristenwinkels met venetiaanse maskers van het carnaval en van de pestepidemie. Lampenwinkels met gekleurd murano glas. Een grijzende vrouw die Air van Bach op cello speelt voor de basiliek. En godlof lijkt het gemeentebestuur er in te slagen om de stilstaande artiestenbeelden te kunnen weren, of het lukt ze om hen vroegtijdig af te laten zinken in een gracht. Gondelvaarders dringen zich niet aan me op, maar wachten solo met een sigaretje, of met een groepje met veel sigaretten, tot de klandizie zich vanzelf aandient, voor 80 tot 250 euro, of voor meer als je wilt dat ze ook nog gaan zingen.

Tegen vier uur verzamelt onze groep zich bij de twee zuilen op het San Marco, en tuffen we in groepjes van twaalf in watertaxi's door het Canal Grande, langs het station, en een mooi waterrijk grachtengebied daarbuiten, naar het haventje, waar de vleugelboot klaar ligt voor de terugreis, in de vroege avond naar Porec. De mensen die in Venetië wonen, werken en er op bezoek komen, zijn, zoals overal in de wereld, the icing on the cake, dat een toetje, en in dit geval een citytrip, zo lekker kan maken....