kasteel, kleren uit, klooster, klamping, keigaaf 3

Hut 818 heeft niet alleen een echt tweepersoonsbed, maar ook nog een apart bunkbed en een zitje, met een raam dat uitkijkt over de baai van Porto Vecchio. En voor de verandering is de douche in deze comfo hut zo ruim dat je zelfs het gevallen stukje zeep kunt oprapen zonder dat je met je reet in hut 816 terecht komt. Omdat het kort na achten ‘s avonds donker wordt, kun je buiten niets meer zien als de Jean Nicoli tussen Sardinie en Corsica doorsteekt en koers NW kiest in de richting van Marseille. Deze immense schuit lijkt maar half vol, terwijl er voor onze ogen bij het inladen een heel circus in stukjes bij beetjes in de buik van het schip wordt geschoven.

Le vieux port van Marseille toont zich deze morgen van haar allerbeste kanten. De autoluwe westzijde, met een paar oude hotels en met vijf grote appartementen complexen. De kop van de oude haven met elektrische bussen, gehandicapten taxi’s en ouderwetse viskramen met verse waar. De oostzijde met meer auto’s en met meer reuring, van de jachthaven, de zeep van Marseille en van het nachtleven. De stad ontwaakt als wij hem tegen tienen ‘s ochtends alweer gaan verlaten.

Man man man, nou ben ik toch al vaker langs Aix gereden, maar deze keer snuif ik de stad echt op. Via het syndicat de tourisme met de goede tips op pad gestuurd, voor een wandeling door het oude deel van een uurtje of twee. Le Cours Mirabeau natuurlijk, maar nog meer een tiental pleintjes, met fruitstalletjes, met terrasjes, met kapelletjes en met kerken en kathedralen, en zonder uitzondering met koelte beschaduwd door lange rijen van enorme platanen. Waar de neus op Corsica werd gekieteld door de geur van eucalyptus, is het hier in het zuiden van Frankrijk de gemoedstoestand van het goede leven met de middagreutels van de cicanes op de achtergrond.

Gistermiddag laat hebben we dan toch maar intrede gedaan in het oude klooster van Apt. Het zondige leven achter ons gelaten, de bezinning lokt ons. Twaalf uur binnen blijven, terugkijken naar wat was, vooruitkijken naar wat komt. Le Couvent is ons toeschietelijk gebleken. Kort na het ontwaken bereiken ons berichten die wel door de hand van God gestuurd moeten zijn. Jongste kleinkind scoort maximaal haalbare punten in Amsterdam, en oudste zoon komt binnenkort een weekendje overwaaien vanuit de andere kant van de grote plas. Hoera en hoera.
We vieren het met een kort dagtripje naar Saignon en Colorado, twee pareltjes van de Luberon.

Nu weer terug in het klooster voor een tweede twaalfsuur meditatie. Op de zolder van het gebouw dat omstreeks 2000 bijna van ellende in elkaar zakte, maar nu ( zeg maar na de topaflevering van “ik vertrek” ) via Booking.com of via mond-op-mond-reclame bijna elke avond geheel is volgeboekt, en dus rapido alle verbouwingskosten van de achterliggende jaren aan het terugverdienen is. Wij voelen ons vandaag letterlijk God in Frankrijk, en groeten u allen. Morgen naar de volgende slaapplaats.