Kasteel, kleren uit, klooster, klamping, keigaaf 5

Langer dan een week rondhangen op min of meer dezelfde plek, roept bij mij meestal de afweging op, of ik nou beter hier of thuis af ben. Zeker als je deelgenoot wordt van de ervaringen van Nederlanders die al een kwart eeuw (semi) permanent in het Dordogne-gebied wonen, of er een paar keer per jaar naar terugkomen, omdat ze hier familie of vrienden met een eigen huis komen opzoeken. Jaja. Alle categorieen zijn de afgelopen week aangeschoven aan de gezamenlijke eet- en koffietafels, waar wij toevallig ook net zaten, natuurlijk. Mensen die zeggen dat ze er sinds de corona helemaal klaar mee zijn, die teruggaan naar Berkel & Rodenrijs, en ook wel eens een paar dagen naar Friesland of Schotland willen, en niet langer altijd maar weer naar Frankland moeten.Terwijl ze daar nooit naar toe zijn gestuurd, maar daar toch ooit zelf voor gekozen hebben.

Enfin ( zou Martin Bril zaliger nu genoteerd hebben )

Op deze derde hakweek (in een jaar of tien) treffen we een paar oude bekenden. We zijn deze keer op een nieuwe plek, die tegelijk ook de laatste keer is. Het hakcircus verkast volgend seizoen naar een plek verderop, waar de uitbaters al volgende week naar toe verhuizen. Nieuwe kansen, een nieuwe horizon, meer op huisjes gericht en met een ruimer uitzicht. Niet langer meer met de voeten in het water van de forellenkwekerij.

Ter zake

Het gezelschap van deze week bekijkt en bespreekt elke dag de wat sombere weersvoorspelling van de meteo, maar de werkelijkheid is die van zwoele warme vochtigheid en hooguit een enkel buitje in de nacht. Prima hakweer, en tijd genoeg tussendoor om een stadje of een markt te bezoeken, waar overal dezelfde notentaart, kaas en olijven worden verkocht. Dit jaar piekt Martel als zodanig leuk er uit, dat we na de markt de advertenties in de raametalage van de immobilier bekijken. Fraaie authentieke en stijlvolle en-pierre huizen met een piscine en met een mooi uitzicht, voor nog geen vier ton. Dat lijkt ons wel wat. Of toch maar liever een 45 m2 hangout in het 5e of 6e arrondissement van Parijs. Vrienden of familie met dit soort plekjes, dat is je ware, maar dat weten Nienke Volbeda en duizenden soortgelijken als wij al veel langer natuurlijk.

Morgen om deze tijd zitten we midden in de vernissage van wat wij deze week maken. Met de burgemeester van het gehucht, die op vrijdagmiddag graag een rondje over zijn werkgebied toert en met de bewoners een praatje maakt. Met 10-20 genodigden of met toevallige bezoekers, die langskomen voor een potje lullepot, een blik op onze stenen, een glaasje wijn en een portie forel uit de kwekerij. Leuk dat jullie weer eens een stukje met me optrokken, langs de vijf franse hangplekken van de afgelopen weken. Na morgenavond de kunstwerken inladen en lekker naar huis.

toegift: nu met foto’s van de verkoop vernissage !