….. rolling on the river …..

Een beklemmend verhaal krijgt een wel erg tastbare vorm als ik op de brug over de Tallahatchie River over het water staar. Achter mij het Courthouse van Sumner. In 1955 sprak een twaalfkoppige ‘all white jury’ het vonnis uit dat Bryant en zijn zwager not guilty waren. Onschuldig omdat door de verminking niet met zekerheid kon worden gezegd dat het dode lichaam van de 14-jarige jongen die aan de oever van de rivier was gevonden wel zeker het lichaam van Emmett was. Wat is het verhaal ….

De donkere scholier Emmett Till uit Chicago was die zomer te logeren bij zijn oom. Hij zou in de plaatselijke super de 20-jarige blanke vrouw van Bryant hebben aangesproken. Twee dagen later is hij door de man en zijn zwager van bed gelicht, helemaal verrot geslagen, dood geschoten en in de rivier gedumpt. Naast het drama zelf is het vervolg net zo erg. Het duo wordt dus vrijgesproken. Wat volgt ( na de opbaring in een open kist en begrafenis in Chicago ) is een regionale, landelijke en mondiale verontwaardiging, die een aanzet is geweest bij iets van het bespreekbaar maken van het rassenprobleem. Vier maanden later laat het duo zich $ 4000 betalen voor een artikel, waarin zij zeggen dat en hoe zij de jongen te grazen hebben genomen. Een vervolg bij de rechter blijft uit. Zelfs in 2008 ( het 20-jarige meisje van toen is ondertussen een tachtigjare mrs. Bryant met een maagzweer ) blijft het stil als het meisje van destijds zegt dat er eigenlijk in 1955 niets gebeurd is …. “he didn’t abuse or touch me at all.”

In maart 2022 heeft Joe Biden een wet getekend waarin staat dat lynchen een ‘crime of hate’ is, en dus kan worden aangepakt. Het stadje Sumner aan de rivier is een soort ghost town. Het courthouse staat er nog in volle glorie. De winkel van Bryant is niet meer dan onherkenbare stapel hout, en door de Tallahatchie stroomt als altijd het bruine water naar de Mississippi.

Veel vrolijker is de sfeer en mijn gevoel tijdens het bezoek aan het BB King museum in Indianola. Jongetje Riley King had een blinde moeder, en werd op zijn 14e jaar wees. Dikke mazzel, als puber had hij het beter getroffen toen hij via gastouders zijn school kon afmaken, een tractor leerde besturen, en werk kon vinden op de katoenvelden. ‘The work begins as soon as you can see, and work ends when it is dark’. In de weekenden maakt hij muziek via de kerk en toen ie zichzelf goed genoeg vond, probeerde hij het in Memphis. Zijn loopbaan is een succesverhaal, en het museum is een opkikker van jewelste. Na mooie verhalen, filmpjes en muziek staan we buiten bij het graf ( 1925-2015 ) van een bijzondere en tevreden man: the King of Blues

De Blues druipt af van alle straten en oude gebouwen in Clarksdale. Ik maak foto’s van klokken, bankgebouwen, muurschilderingen, het geboortehuis van Ike Turner, en in de avond gaan we weer naar de bunkers en cafe’s waar gedronken, geluisterd en gegeten wordt. In die volgorde.

De slimme Shack Up Inn geeft precies dat extra om mistroostig te zijn. Een stuk of 30 hutten en cabins en een aantal grain bins zijn vernuftig opgeknapt en kwasi nonchalant gegroupeerd en tot ‘the coolest hotel of America’ omgetoverd. We slapen er drie nachten, met een knetterend onweer en veel regen op ons mabati dak.

En terwijl ik nu op paaszondag dit blogstukje typ op het balkon in het lege Blues cafe worden er beneden wat slangenhuiden van rattlesnakes en copperheads verhandeld. Welcome to the Mississippi Delta !