….. I wanna wake up ……

Op het drukste kruispunt van Fifth Avenue staat een man het verkeer te regelen. Zwarte lakschoenen, donkerblauw pak, een licht shirt met een te bolle buik en een felrode stropdas. Zijn bewegingen zijn ingestudeerd. Drukke pasjes, grote armgebaren, hij is de baas van het kruispunt. Hij volgt de signalen van de verkeerslichten, automobilisten doen mee. Volle stoepen met grijnzende mensen, er worden foto’s gemaakt. De drukte op straat weerspiegelt zich in de etalage ruiten van Gucci en van het warenhuis Sacks. Het is een stralende zaterdagmiddag. De sfeer heeft iets van De Parade maar dan midden in hartje New York. Of de man nu juist een aanhanger of juist een cynische cabaretier speelt is onduidelijk. Hij draagt een fantastisch masker waarin zijn eigen hoofd verborgen blijft. Of het is hem gewoon echt. Zowel publiek, als verkeer als politie laten hem rustig zijn gang gaan. Het licht springt op groen en ik fiets verder downtown. Dit lange weekend ergens eind april in NYC is een groot verschil met de prille lente van een maand geleden. Tienduizend stadsmensen luieren in Central Park, huren een bootje, en maar joggen joggen joggen. De rijen voor het Guggenheim en voor de ‘best bagels in town’ zijn langer dan toen. Het groen is uitbundig. Je kunt de overkant van Gramercy Park door de bomen niet meer zien. Toeristen rammelen aan de stalen poort, waar wij met de magic key van Junior, Mark of Thompson mee naar binnen sneaken. Wij praten over het toen, het nu en over later. En als er even niets meer te praten is, dan hebben we de I-phone natuurlijk nog, ieder op zijn eigen bankje. Kinderen die tegen de 40 lopen hoef je niks meer te zeggen. Ze halen me links en rechts in, maar tegelijk blijven het gewoon kinderen, en we wensen elkaar voor het slapen een fijne nachtrust, en nu mooi slapen. Het Park buiten is de speeltuin van onze kinderen. Vogeltjes steken uit het park over naar het voederkastje dat met zuignappen aan het buitenraam is vastgeplakt. Omwonenden van het park kunnen tot rust komen, en gewone mensen moeten maar naar een andere plek gaan. Birdman Joe zit op zijn vaste bankje in Central Park. Al twintig jaar. Vogelaars uit alle burroughs kennen Joe, of willen hem wel leren kennen. ‘Any unexpected surprises Joe?”

‘Just a few common birds, I saw a brown headed kolibri, and my red tailed hawk is already breeding.’

Braaf zetten de onderknuppelvogelaars hun kijkers voor hun ogen en speuren naar de hemel en tussen de bomen. Op en rond de voedertafels is het makkelijk scoren. Joe heeft natuurlijk de beste plaats.Voor mij zijn het veel soorten noordamerikaanse zangvogeltjes en veelkleurige eekhoorns, en in een boom zie ik een stelletje wasberen, die zich warmen in de lentezon.

Culinaire armoede van de afgelopen weken wordt in een paar dagen bestreden met het heerlijkste eten. Betti promoveert tot ‘daughter in law chef’ met aziatische vega-gerechten en een kip-beans-sweet-potato dish met saus. The Gramercy Tavern serveert de allerbeste burger ( het blijft wel Amerika hè ) met sappig vlees en met toffe cocktails.

Zojuist heb ik het luchtbed in de logeerkamer laten leeg lopen. De koffer staat klaar en de handbagage staat er naast. Straks naar het vliegveld, en terug naar Nederland. Het is helemaal prima. Studiereis klaar, en nu mooi slapen.