hahaha …. ik lach ….

…. na een paar dagen moet ik de rem op mezelf zetten om niet in dat engels italiaans te trappen waar de film ‘a fish called Wanda’ zo beroemd mee geworden is ……of nog erger: de illusie hebben dat ik met mijn steenkolen spaans het op zijn italiaans ook wel red.

…. het is zo dat je na een paar dagen italiaanse steden het gevoel krijgt dat je er zo’n beetje bij hoort. Cappucinootje met een cornetto chocolata na het ontbijt, halverwege de ochtend meewarig de toeristen aanstaren die zich aan een eerste Aperolletje wagen, zelf een enkel klein glaasje wijn bij het middageten nemen, en een pauze in de dag inlassen, of juist een beschaafde aktiviteit oppakken ….. stadswandeling, een stukje toeren, een klein dutje doen, zitten in een parkje of op een pleintje, alles volledig dolce far niente. Afkijken van echte italianen hoe zij het chillen tot een levenskunst verheffen.

Verona is een stad in volledige balans. De rivier Adige die sinds de oudheid vers drinkwater uit Tirol aanvoert, een ongelooflijke rijkdom aan oude romeinse meuk, die in de eeuwen daarna is aangevuld met ander moois. Klootjesvolk toeristen die schaamteloos de handen op de borsten van Juliette leggen, die in brons onder haar balkon de bonte stoet tussen zonsopgang en zonsondergang aan haar balkonnetje voorbij laat gaan. Brede straten, met uitgesleten natuursteen en marmer, tussen de dure winkels, die vanaf de Piazza del Erbe naar de Arena afzakken, waar duizenden mensen zich vroeg in de avond verzamelen voor een avondje opera. Chique lui en de jet set klonten bijeen in oesterbars en cocktail lounges, ouderen en jongeren van allerlei aard schuifelen via de controles van de elektrische poortjes naar de zittribunes binnen in het hart van de Arena. Tweederde van de tribunes, en het grootste deel van het middenveld, biedt plaats aan ruim 20.000 toeschouwers. Wij in de Puccini loge zitten pal naast de stenen ereloge waar 2000 jaar geleden Julius zijn duim naar boven of beneden stak. Het heeft iets van het midden tussen een voetbalwedstrijd en Andre Rieu op het Vrijthof, maar dan anders.

Beetje katerig en ‘ken ik al, heb ik al gezien, best wel weer een mooie kerk’ loop ik op deze bloedhete maandagmiddag door Ferrara. Alles is dicht, alleen het enorme bakstenen Castello is vandaag open. De werelberoemde Duomo zit zoals het hoort met de voorgevel geheel ingepakt in vitrage en is al maanden gesloten voor publiek. Tijdens een vakantie zijn er altijd dagen zoals deze maandag, en deze keer is dat niet anders, zeker niet na de Verona en Venetië verwennerij van de voorgaande dagen. Een toertje op de fiets in de namiddag montert enorm op. Het mijmert bij mij de overeenkomsten en de verschillen op van fietstochtjes over andere stadswallen in andere steden, als Enkhuizen en Xi’an, die ongeveer net zo oud zijn als deze in Ferrara. Er komt muziek in mijn hoofd van de onweerstaanbare Milanese nachtegaal “hahaha …. ik lach bij het zien van mijn schoonheid in deez’ spiegel” en als het zonlicht dempt en het bakstenen Castello met zijn Piazza het decor wordt van avondeten en van vendelzwaaiers, dan wordt de dag sfeervol en naar grote tevredenheid afgesloten. Op trappen en langs muurtjes zitten en hangen jongelui te chillen, vaders en moeders lopen met koters in wandelwagentjes te flaneren, winkels sluiten halverwege de avond als de klandizie stiller wordt, en gelateria’s scheppen onvermoeid tot tegen middernacht uit felverlichte etalagebakken grote bollen ijs in hoorntjes, voor wie maar wil…..