…….romantic decay ….

…. natuurlijk Hemingway, maar ook Clooney en Lord Byron, en miljoenen anderen krioelden voor mij door de straatjes van Venetië, stapten in vaporetto’s of gondels, en raakten verdwaald na uren dwalen en vergapen, aan paleizen en doorkijkjes, om altijd maar weer uit te komen bij het Piazza San Marco. De campanile die een eeuw geleden is ingestort. Het gouden beeld van aartsengel Michaël die nota bene staand op zijn voeten voor het hoofdportaal van de basiliek neer plofte. Een paar jaar later is de gouden engel weer op de top gezet van de fluks herbouwde bakstenen toren. Goed gedaan.

Ik ben voor de derde keer in deze prachtige stad, en nu blijf ik er slapen, en ik beleef de avonden, in kroegjes en ristorantjes, en sta vroeg in de ochtend op de vismarkt, en loop een kris kras route die altijd weer bij de Rialto brug of bij het zien van de Canal Grande herkenning geeft, of je nou weer links of naar rechts moet.

De zoveelste biënnale sinds 1932 beleeft ook dit jaar in september weer haar laatste weken. Als de zon begint te dalen worden tafeltjes met witte kleedjes, met veel glazen en met bloemen opgefleurd, verschijnen dunne glamour girls op hoge stiletto’s aan de arm van grijzende macho’s op gondelsteigertjes om ergens aan het water te gaan shinen. Een uur later lopen duizenden toeristen over de goed aangegeven wandelroutes in de richting van het station om de stad te verlaten. Venetië met zijn geweldige vibe van ‘romantic decay’ wordt in de schemering weer de stad van de venetianen en van de jet set, en een beetje van ons.

Oude meuk selectie van dit bezoek : de Saluti natuurlijk, het Dogenpaleis, tot en met de doorsteek door de Brug der Zuchten, en wéér geen man van Vitruvius. De rokende portier van de Academia delle bella Arte legt grijnzend uit dat dit fragiele schriftblaadje van ome Leonardo slechts 90 aaneengesloten dagen per vijf jaar uit de bieb wordt gehaald, en dan opengeslagen voor gewone stervelingen te bezichtigen is, en dat is, effe kijken ….. over een jaar of twee vanaf nu.

Moderne kunst te over en als je deze maand hier nog komt ga je dan in de raadzaal van het Dogenpaleis vergapen aan de enorme doeken van Anselm Kiefer. Ontroerend mooi, nooit zoiets eerder gezien, en wat een plek voor een expo. Goede tweede is een jonge aziaat verderop die van Hanji papier met chinese tekens grotere en kleine figuurtjes vouwt en plakt, en die met geknoopte touwtjes tot prachtige fantasievormen aan elkaar frutselt. Origami in het grootst.

De foto’s van beide heren geven niet meer dan een impressie van de enorme belevenis die ik voel als ik er echt voor sta en er naar kijk …… ik voel behoefte aan muziek