Ambiance bizarre

Mooie sfeerbeschrijving, twee uur 's nachts, op de hoek van de Baljuwstraat en de Simonisstraat, op het terras van café Suprabailly. Een aansporing op de vraag van Jan, waar we hier ergens kunnen dansen. “C’est une ambiance bizarre là !” Een jongeman in een tijgerprint legging legt ons grijnzend in het frans uit, waar wij kunnen dansen. Derde of vierde straat links af slaan, dan rechtdoor, hooguit twaalf minuten lopen, ergens bij Galerie d'Ixelles, aan de rand van Matonge, bij de Porte de Namur, ja dáár kun je dansen. Tot je erbij neervalt. We beschouwen het als een gouden tip voor een volgende keer.

Politiemannetjes hebben ons twee uur eerder met lichtgevende knuppels, en met een slok op, weer de weg opgestuurd. Net voordat ruim 40.000 festival bezoekers het slotakkoord ( "Go your own way !" ) van Werchter Boutique afwachten, schuifelen Jan en ik vast naar de uitgang. De bonnetjes zijn op, de kuiten zijn stram, het is prachtig mooi geweest. Reis nog even mee in deze film in zijn achteruit. De gitarist van the Heartbreakers en Neil Finn zijn sinds 2018 aan Fleetwood Mac toegevoegd, om het ontslag van Lindsay Buckingham op te vangen. De eerste mag "Oh well, part one" spelen, en Neil zingt met Stevie op de achtergrond "Don't dream its over" .... Bijna al mijn goede muziek herinneringen worden urenlang non-stop gespeeld op Werchter Boutique 2019.
Hummend staan we al een uurtje of drie aangeschurkt tussen duizenden mensen mee te wiegen en te zingen met alle oude Fleetwood hits en de meer recente Snow Patrol hits. Amerikaanse glitter en heroism, met Britse topmusici, in een Vlaams landschap, in een rimpelloze programmering en organisatie, waar je wordt gevraagd of je ajuinen en augurk, of alleen mosterd, bij het broodje Bratwurst wenst.

Kort na het middaguur kletteren nog fikse buien neer op de voorruit, de ramenwissers doen overwerk, de luchten zijn donker, de rondweg van Antwerpen staat weer vast. Zoals gewoonlijk. Soms schijnt er een zonnestraal. Na het parkeren volgt de gang langs linten, langs klaphekken, door rontgenpoortjes, drank afgeven in glasbakken en na een laatste keer fouilleren en ticket tonen staan we opeens op een grasveld van wel vier voetbalvelden. De lucht breekt open. Wolken drijven weg, vliegtuigen dalen in op weg naar Zaventem.
Een onmetelijk groot veld, met eten en drinken en toiletten terzijde. Muntjes kopen en Hoegaarden limonadepils drinken. Daar is Chrissie Hynde, zwart truitje, geblondeerd haar, met die mooie rare yankee stemtoon, in een fantastische Pretenders band met Britse musici. Daar kunnen de jongens van Triggerfinger ( zelfs met twee bijdragen van Doe maar Niet Henny Vrienten ) toch niet aan tippen. Leuk voor een minuutje bij DWDD, maar hier toch maar niet. Alles is geweldig, de zon, de sound, de stemming.

Het begin van deze film is al op vrijdagavond in Amsterdam. In de annex zaal van het ITA heeft Philippe Quesne een absurdistisch spektakel bij elkaar geraapt: La vie d'une île gaat over een stuk waar mensen na een vliegtuigcrash op een onbewoond eilandje stranden, en in een decor van Thunderbird Island, met polka muziek uit de Efteling en een filosofische diepgang van Castaway, in klanken en woorden het gedrag van mensen uitbeelden die onder minimale omstandigheden met elkaar zitten opgescheept. En ik maar hopen dat er gauw een schip langskomt, om die lui op te pikken. Ambiances bizarres.