Something old, something new

Is vakantie nog wel hetzelfde als je met pensioen bent ? Met die vraag en alles er om heen worstel ik enorm. De eerste dag van mijn laatste vakantiedagen in loondienst wordt gevuld met een drietal werkbezoeken. Een oude vriend, een leeftijdsgenoot, die al jaren met pensioen is, en wel ervaringsdeskundig genoemd mag worden. Een zwager, die vanuit zijn vervroegde pensioenering echt alles over dit onderwerp weet, en tenslotte mijn oudste zoon, voor wie mogelijk zijn pensioen nooit werkelijkheid wordt. Een mens gaat zich afvragen waar werken ophoudt, en waar vrije tijd begint .....

Mijn vakantie begint halverwege de woensdagmiddag, als voor mijn werken de week doormidden is, en als halverwege Frankrijk de Rhône wordt gekruist. We flitsen langs het Musée des Confluences, en ik vraag me af hoe je daar ooit moet parkeren.
Twee uur later is de boot naar Corsica per mail geannuleerd, is een verblijf in Carcassonne naar morgen vervroegd. Mijn muze heeft vanuit de auto een stacaravan op Camp de Florence in La Romieu gereserveerd. Van zaterdag tot zaterdag, voor een 65-plus prijsje, met zicht op een veld vol dorre zonnebloemen, en op de torentjes van het dorp. Met mooie herinneringen uit het verleden, en een koelbox in de achterbak, zwemvliezen en wandelschoenen binnen handbereik. Zo raken verleden, heden en toekomst moeiteloos met elkaar vervlochten.

De reis naar Corsica is virtueel verzet naar de hele maand september 2021, en vandaag en morgen verken ik Carcassonne vanuit een klassiek appartement op de eerste verdieping van een eeuwenoud pand, tegenover het Bureau de Poste, aan de Rue des Barbès. Heerlijk. Met de geur en de sfeer van paarden die hier de vorige eeuw verzorgd werden, met verhalen van onze avonturen in Kenya ( meer dan dertig jaar geleden ) en hopelijk heel veel van dit soort toekomstige verrassingsreizen, met veel ouds om op terug en iets nieuws om naar uit te kijken. Nog geen bladzijde gelezen van de meegenomen boeken, en nog geen glas gedronken van de meegenomen huiswijn. Dan maar uitwijn.

De hertogin van Carcas aan het centrale pleintje van de Cité is nog dezelfde fijne hangplek als jaren geleden, van nog voordat Suske en Wiske er hun spannende avonturen beleefden. De klim naar de porte Narbonnais is nieuw voor ons, de afdaling terug via de porte d’Aude naar de stad is een plezierbeleving van nostalgie. Back in town kriskrassen we heen en weer over smalle kaseien straatjes tussen hoge vervallen panden met gebladderde luiken. In de vroege middaguren verzamelen locals en toeristen zich op het plein van Carcassonne voor een plat de jour of een salade, met een pichet du vin et une bouteille de l’eau. Dit is toch wel Frankrijk op zijn allerbest. Vandaag voor ons bij chez Félix, op Place Carnot dat met honderden of duizenden andere pleintjes uitwisselbaar is, steeds weer ergens anders, onder de platanen.