……. these vagabond shoes ……

De reis is goed op gang gekomen met gastvrouw Ashley ( it is never too late to have a glass of white wine ) en een schommelende Richard als de real american Delta Air hosts op weg naar New York. Met twee films en een “find the hidden objects” spelletje en een fijne vliegtuigmaaltijd chicken and curry komt de oostkust van de USA in zicht. De wrap met goat cheese komt met enige regelmaat terug, nog lang nadat we geland zijn.

Patrick uit Accra werkt nu ongeveer 5 jaar als Uber driver in New York, en kent bijna alle straten van Manhattan uit zijn hoofd. Ruim voor de donkerte van de avond knuffelen we onze kinderen op de stoep van het appartement ….. op de eerste verdieping iets daarna is het vreemd en vertrouwd tegelijk. Bekende meubels, de foto met de vrouw met het foliekapje, en andere bekende zaken, in een hip en ruim New Yorks appartement met een eigen weecee, en een airbed dat hoger reikt dan mijn knieen. Even door de jetlag heen bijten en na een enkel biertje omvallen op het fijne luchtkussen. Welcome home in America.

Wat is het heerlijk om een dagje op sleeptouw mee te sjokken over Brooklyn Bridge naar Williamsburgh. Om sjieke blocks op Manhattan af te wisselen met meer down to earth living in Brooklyn, en om dan weer met de ferry en met de metro jezelf onder te dompelen in de stad. Op veel straathoeken staan partytenten aan busjes geklikt die free Covid testing aanbieden. De van vroeger bekende lage gele city cabs met zwart geblokte strepen zijn uit het straatbeeld verdwenen. Geluidloze okergele E-taxis glijden over de straten. Veel opgepimpte E-bikes ook, van sportieve citizens die met enorme batterijen in hun fietsframe langs cruisen. Maar ook van bezorgers van Uber Eat, die met een thermos krat achterop, en met enorme gewatteerde handvatten voorop, laten blijken dat het nog net geen lente is, maar wel dat het stadsleven na de pandemie weer goed op gang is gekomen.

Dat de stad weer swings and alive and kicking is, blijkt ook uit de sfeer in Central Park en rond Times Square. Moeders met kids in kinderwagens struinen rond, van coffee corner naar speeltuintje, terwijl honderden eekhoorns door de takken van de kale bomen rennen. Magnolias en krentenbloesem bloeien volop, narcissen en hyacinthen staan op uitkomen, Superman, King Kong en Supermario nodigen mij uit om voor een dollar met hun op de foto te gaan. De bereden politie maakt het straatbeeld kompleet. New York laat zich van haar beste kant zien. Een Little Island in de Hudson River is pal tegenover het Whitney Museum in het water aangelegd. Op een stuk of honderd grote betonnen tulpen is een bezienswaardigheid gemaakt met enorme hoeveelheden Corten staal en veel tropisch hardhout. Vanuit een beschut amfitheatertje zitten we in de namiddagzon, kijken uit over Jersey aan de overkant en bespreken hoe het is om hier tijdelijk gast te zijn, of tijdelijk te wonen of om misschien wel voor altijd te blijven.

Tijdens de tweede helft van het verblijf in the Big Apple daalt de mist over de stad, daalt de temperatuur een paar graden en trekt de zoon zich met een positieve Covidtest terug in zijn sleep and study quarantaine. In de avonduren bespreken we met de Ipad op de eettafel de dag. De indrukwekkende kunst op de bovenste verdiepingen van het MOMA en het Whitney, en de bonte avond in het Apollo. Als dan ook nog een grijnzende Robbie bij de slager van Chelsea Market zijn sudderlapjes komt ophalen, dan lijkt deze enorme stad het meest op een uitvergroting van de laatste dag van de Kunsttiendaagse bij de chinees naast de Ruinekerk. We moesten morgen maar eens de trein naar Washington pakken.