….. 7 out of 10 ……

Vraag niet hoe het kan maar profiteer er van. Een stuk of tien topmusea die je gratis kunt binnen lopen. Geen museum jaarkaart, geen entreeregeltjes, niks nada noppes voor niets. Tussen het Lincoln Memorial aan de ene kant, en het Capitool aan de andere, loopt een brede groene strook : The Mall. Halverwege prikt een enorme stenen obelisk minstens 100 meter de koude vrieslucht in, vanaf een bultje, omgeven door bloeiende cherry blossom, en door een kring van halfvlag hangende stars and stripes. Tussen dit Washington Monument en het Capitool hebben zich al heel wat staaltjes wereldgeschiedenis afgespeeld. The March on Washington, Vietnam demonstraties, president inauguraties, soms met truukfoto’s ( van Trump ) en soms met gewoon ontiegelijk veel mensen.

De dagen dat ik hier rond loop zijn het vooral toeristen die van museum naar museum slenteren. Gezinnen met kleine kinderen, veel jonge stellen, en ook wel senioren zoals wij. Die met de bus op een seniorentarief van two quarters een ritje maken. Of die met een city bike van klikstation naar klikstation verkassen. En dan zijn er nog de witgroene E-steps waarmee yuppen en jonge slanke stelletjes samen op één step over brede sidewalks of midden op de straat hun weg van hot naar her zoeken.

Net buiten The Mall, op 1600 Pennsylvania Avenue woont en werkt ome Joe. Het oogt onbegrijpelijk hoe hij door security en door de police afgegrensd wordt van de buitenwereld. Daarbuiten een netwerk van brede Avenues en Drives met ministeries en andere overheidsbebouwen. De rest van de stad Washington heeft veel meer de sfeer van een provinciestadje. Een stukje Chinatown, een paar wijken met engelse huizen en tuintjes, en in de buurt van onze slaapplek het hippe Union Market. Een fabriekshal gevuld met hippe eettentjes en de hele buurt er om heen doet hip mee. Als wij er zijn komt er juist een rooftop vrimibo op stoom van een mix van doofstomme jongelui: aziaten, rasta’s, basketballers, veel stukke spijkerbroeken, een zwoele loungedeun op de achtergrond en geluidloos communicerende doven die ik alleen af en toe hoor lachen bij een grap of flirt. Grappig om hier te zitten. Good vibe.

Na twee dagen stadsbezoek blijken we zomaar 7 van de 10 topattracties van Washington te hebben afgevinkt. Mijn top drie is op de laatste plek het Hirshhorn Museum, met een fijne sculpture garden eromheen, en op twee The National Gallery. In wel honderd zalen hebben ze hier een chronologisch overzicht bij elkaar gekocht, geleend, gestolen, weet ik het, vanaf de gotische italianen ( Boticelli en Da Vinci ) via hollandse en vlaamse meesters van alle denkbare kunststromen tot en met de toppers van dit millennium. Verzin het maar en het hangt daar. De absolute hoogtepunten vaak op heuphoogte, met een educatief bordje met iets van “family tip” of een audiotour signaal met “scan and read about this item”. Vijf Gauguins op een rijtje die om een nonchalante beschadiging van een koter lijken te vragen.

Het mooiste museum vind ik het NMAAHC. Het bestaat nog geen tien jaar, is vorm gegeven in een grote doos met een roodstalen rasterwerk, en het herbergt een bonte verzameling van alles wat zwarte mensen in de USA hebben bijeen gebracht, beleefd, geleden, gepresteerd en vooral hebben moeten doormaken. Smaakvol, educatief, beetje amerikaans populair, met valse en met fraaie emoties en goed gevuld met een geinteresseerd publiek van veel donkere mensen die zich gezien en trots voelen, en met lichter gekleurde bezoekers met weer andere gevoelens. We hebben er meer dan drie uur rond gelopen.

Het cherry blossom festival dat dit weekend centraal staat stond inderdaad vol met bloeiende kersenbloesem en andere lentepracht. Temperaturen bleven gisteren en vandaag aan de lage kant, door een pittige koude bries uit het westen. Morgen vliegen we naar het zuiden, naar de warmte.