….. moon river …..

De road trip is nog maar een paar dagen onderweg en er is al zó veel te vertellen dat het bij fragmenten en tot korte impressies beperkt zal moeten blijven…..

…. food-fuel-lodgings ….

De namen en nummers van de amerikaanse interstates verklappen eigenlijk al wat het zijn. Kilometers lange vierbaanswegen, zonder stoplichten, weinig raststättes, met nu en dan een aangereden alligator, gordeldier of een bullfrog langs de weg, en met heel veel afslagen die niet alleen een plaatsnaam, college of hospital aangeven, maar nog veel meer waar en voor hoeveel geld je kunt tanken, eten of slapen. Of alledrie natuurlijk. Het schiet lekker op over een interstate en je ziet hoe eindeloos groot The South is, en hoe het landschap vele tientallen kilometers waterworld vormt, waar enorme betonnen bruggen en dammen smalle en brede kreken met bomen met de wortels in het water en zee-inhammen met elkaar verbinden. En als je daar genoeg van krijgt, dan sla je een highway of een andere weg in. Kenmerk van deze tweebaanswegen zijn de kruispunten met overhangende verkeerslichten en shabby tot schitterende fascinerende woonwijken met houten pronkhuizen en bouwvallen, en clusters van eettenten als Bojangles, Wendy, KFC en noem ze allemaal maar op.

…. de slavenindustrie en de burgeroorlog. ….

Nog meer dan in New Orleans laat ik me in Savannah en in Charleston met deze twee in elkaar overlopende beschamende zaken vollopen. In werkelijkheid proberen te proeven wat zich hier allemaal in de zeventiende tot negentiende eeuw heeft afgespeeld, en waarvan je tot de dag van vandaag de naschok kunt voelen. Hoe enorme mensenmassa’s uit West Afrika naar deze oostkust zijn verscheept. Hoe ik geschokt was om in het steen van Fort Elmina de inscheping te herbeleven en in deze amerikaanse steden aan de kades de ontscheping en verhandeling in soortgelijke stenen en spelonken te proeven. De vrijheidsstrijd middels de burgeroorlog, de segregatie daarna, de moedige protesten in Selma, Montgomery en Birmingham. En tegelijkertijd alle europese herkenningen, in namen, en al die prachtige houten koloniale huizen, in de mooiste delen van deze steden. Geweldig. Gisteren sliepen we een nachtje in Beaufort. Alleen in het diepe diepe zuiden worden franse namen met een zangerige mediterrane klank uitgesproken, maar de verdwaalde franse woorden aan de oostkust zijn engels onverstaanbaar geworden, zoals dit Bjoeffur. Bij prachtig weer op een fietsje van Emma’s rental langs het water, langs de bomenrijen en langs de gekleurde huizen van de Cravenstreet waan ik me weer in de Gravenstraat van Paramaribo lang geleden, met soortgelijke huizen en bomen, en natuurlijk ook met een soortgelijk verleden.

….. religie ….

Het blog van https://theaopreis.wordpress.com is helder en duidelijk, en wat mij betreft valt al dat amerikaanse vlaggenvertoon in het verlengde van alle worship daar ook onder

…. muziek …de natuur. …. en de achterkant van dit alles …

Zowel in tijd als in asfaltkilometers komt de helft van deze trip in zicht. Gelukkig nog veel tijd en meer avonturen in het vooruitzicht. Dat een artiest moet lijden om mooie kunst te maken blijkt wel uit de gigantisch veelzijdige hoeveelheid evergreens en juweeltjes die we letterlijk najagen op deze trip door Louisiana, Alabama, Georgia, south and north Carolina en met nog een handvol Southern States met topmuziek te gaan. Neem nog een keer Savannah. Een historisch kwartier van een vierkante mijl, met lijnrechte straten die 16 parkjes met elkaar verbinden. Midden in het park vaak een engelse of franse hufter uit 1700, met huizen en kerken en saloons en theatertjes er om heen. De organist van een kerkje schreef Jingle Bells en drie straten verderop is Moon River gecomponeerd. Ik bedoel maar. Met Thea zit ik op een bankje van het Park waar de shoot is gedaan van Forrest Gump, van dat dwarrelende veertje, en van zijn verhalen over dat life niet veel meer is dan een box of chocolates. Wij overpeinzen dat met een Po-boy met krab.

Vandaag reden we weg van de kust, in de richting van de bergen, via lokale wegen, en een lange heftige afternoonshower. Halverwege een stop in een supermarkt langs de weg met de naam Stop-a-minut. Een verhoogde toonbank met drie kassa’s achter veiligheidsglas. Medewerkers met maskers en petjes die cashgeld uitgebreid controleren op vervalsing. Shabby klanten op slippers met drijfnatte doeken ( afternoonshower hè ) aan het lijf geplakt. Er wordt niet gerookt binnen maar de natte tabakslucht is smerig. Kapotte koffiemachines en troep in de weecee maken dat stop-a-minut ook echt niet langer dan een minuut moet duren. Vanavond zit ik dit blog te typen op het terras voor een fijne blokhut aan een riviertje die al het gevallen water van vandaag aan het verwerken is, en ik neurie nog maar eens de melodie van Moon River …..