Inuits in Christianshavn

Een lang weekend in Kopenhagen. De stoet rondvaartboten, gevuld met buitenlandse toeristen, en met dronken eigen bewoners, vanaf de kades bekijken. Niet meer zelf meevaren. Niet langs de kleine zeemeermin. Niet door de schone volle winkelstraten slenteren. Wel dromen van vele fraaie designspullen. In de winkels, in de woonhuizen, in de museumshops, en zelfs in de metrostations. Er zijn weer meer fietsen in het straatbeeld dan vorig jaar. Plannen van de huidige regering om te stimuleren dat over een paar jaar meer dan 50% van alle stadstransfers via de fiets verloopt. Maar volgend jaar is er hopelijk een andere regering. Later deze week zijn er verkiezingen. Van alle bruggen en hekken, en van alle paaltjes en schuttingen staren posters met frisse gezichten mij aan.... De A-Partij, de SF, de liberalen, en de troetelturken. Gezichten met blanke huiden, mooie gebitten, veel dertigers en veertigers, meer mannen dan vrouwen, die min of meer een goede weerslag lijken van de alledaagse denen in het stadsbeeld van Kopenhagen. Ik lees en ik hoor dat Denemarken op Nederland lijkt. Kwa politiek klimaat, kwa zorgstelsel, kwa dilemma´s rond verrechtsing. Als ik als buitenstaander daarnaar kijk, komen de overeenstemmingen juist als vergrote tegenstellingen binnen op mijn netvlies. De fietscultus lijkt in de uitvoering met aanhangbakjes, de helmen, de gebaren en de fietspaden en rare regeltjes een onwerkelijk en theatraal verkeersspelletje dat met een dodelijke ernst wordt uitgevoerd. De scootertjes terreur in het Amsterdam van nu zal pas een plaag in het Kopenhagen van straks worden. Een Kwestie van Tijd.
Appartementen, en wonen in het algemeen in deze stad, hebben parijse proporties aangenomen. Met de exceptionele woonkosten met stip op 1, strijden de keuzes rond het hebben van design en van kinderen beurtelings en afhankelijk van het feit of je dertig of veertig jaar oud bent, om de tweede en de derde plaats.
Wat alle mensen in deze stad bindt is brood en drank. Brood is te koop in zogenaamde laagjes-cake-huizen. Basaal ingerichte grote winkels, met broodovens in het zicht, en bijna altijd met een aantal tafels en stoeltjes voor klanten, en een koffiemachine met meerdere soorten koffie. Heerlijk. Allerlei soorten roggebrood, enorme negerzoenen met kokos, en veel sierbrood met suiker of met kaneel, en een grote gebakskeuze met fantastische vlaaien en vruchten heerlijkheden. De bediening is in handen van jonge vrouwen met blond haar, staalblauwe ogen, die zwarte truitjes met diepe ronde, of nog beter: V-halsen dragen. Mijn favoriete bakker is op een pleintje in Chistianshavn, waar al het goede van Kopenhagen samen komt. En al het foute. Op een steenworp afstand ligt Christiania, waar drugs en drank, en bandeloosheid, hoogtij vieren. De bewoners van die vrijstaat komen op het pleintje brood kopen, houden daar een rommelmarkt, en mengen zich op het pleintje met de toeristen, en met de nette stadse denen. Mooi om te zien. De enigen op het pleintje die zich niet mengen, en die als de pest gemeden worden, zijn de Inuits. Op Groenland houdt het onderwijs na de mulo wel op. Voor hoger onderwijs, of een goede baan daarna, gaan jongeren uit Groenland naar hun hoofdstad Kopenhagen. Meestal om teleurgesteld af te zakken naar de deense onderlaag. Kansloze Groenlanders belanden daar overigens al automatisch, als zij vanuit de provincie naar de hoofdstad trekken. Als ik zo een uurtje op dit pleintje de mensen bekijk, en de wereld daarachter fantaseer, dan wordt het al snel tijd om eens een kijkje buiten de hoofdstad te nemen. Met zijn vieren wandelen we een paar kilometer door de kroondomeinen in de buurt van Kopenhagen. Ook hierin lijkt de monarchie van Denemarken op die van ons. Fraaie jachthuizen die vanaf de mooiste plekjes uitkijken over de zee. Dartelende hindes worden opgejaagd door gigantische burlende edelherten. Het kan niet op.

Terug in mijn tijdelijke appartement op 3-hoog. In de gezamenlijke binnentuin wordt een kinderfeestje gevierd. En op zondagochtend wordt in het Kommunal appartement een soort religieuse bijeenkomst gehouden. Associaties met de zaterdag in het Vondelpark en de zondag op Urk. Deze reisflard eindigt in het museum Arken waar een mystereieuse wandeling door de langgerekte installatie van Olafur Eliasson alle zekerheden weer in een veelkleurige mist en het pikkedonker doet oplossen.