Drum bun

Wow ! Wat een toffe eerste dag van de roadtrip door de Balkan. Een glimmend zwarte Corsa staat s 'ochtends om 8 uur voor ons klaar in Buda. "Are you planning to leave the country ? We don't think so !" Anderhalf uur later hebben wij over de enige snelweg van Hongarije zuidwaarts het vierbaans asfalt achter ons gelaten, en tuffen gerieflijk tussen natte banen van een tweebaansweg tussen natte en zwart geregende aardappelvelden en onontgonnen steppen. In de dorpjes met onuitsprekelijke namen die wij passeren is het asfalt stukgereden door de tractors, maar staan de gestapelde groene kolen hoog opgestapeld langs de berm. Lintdorpen met allerlei soorten en maten van huizen, van , klein en leem, volgesmeerd met cement, en afgesmeerd met pastelkleurige verven proberen iets van vrolijkheid te brengen in een troosteloos landschap van motregen, zware klei, eeuwenoude landbouwgereedschappen en tegenvallende oogsten. Zowel mannen als vrouwen sjokken rond in truien uit allerlei windstreken op crocs van de meest uiteenlopende kleuren door de zware grond. Het noordwestelijk deel van Roemenie is vlak, somber, arm, en alle mensen onder de vijftig jaar lijken de streek te hebben ontvlucht. Bij het uitrijden van de vele dorpjes en stadjes die wij passeren krijgen wij een vriendelijk Drum bun meegewenst (goede reis ? tot ziens ? ) en eigenlijk weten Toon en ik wel dat dit tegen onze dovemansoren is gezegd. Halverwege de dag wordt het droger, klaart het op, en worden de akkers glooiender en maken plaats voor vriendelijke heuvels met lieflijke dorpjes met mooie strakke houtgesneden gevels in boerderijen van velerlei aard. Het hart van Roemenie is warm, uitnodigend en biedt een brok natuurschoon van bergen, meren, en verstilde dorpjes met bijna zonder uitzondering failliet verklaarde en tegelijk zeer fotogenieke benzinestations en andere kleinschalige bedrijvigheid.

De rit van bijna negenhonderd kilometer tussen B'pest en B'rest kost ons wel 12 uur, want met het tuffen achter volgeladen vrachtwagens, en af en toe een paard en wagen zit de vaart er niet echt in kwa opschieten. Als het 's middags tussen 4 en 5 uur donker wordt, besluiten Toon en ik toch de reis voort te zetten, en dan met pikkedonker in Boekaresr aan te komen. Wij arriveren halverwege de avond en schuiven aan in de romeinse eettent La Mamma voor een voedzame maaltijd met worstjes, koolbladeren. en piepers en anders bulkfood in elke gewenste hoeveelheid. Schitterend.

De dag in de auto met Toon is erg genoeglijk. Wij rijden om beurten een paar uur en terwijl de een rijdt, heeft de andere commentaar op de rijstijl van de ander, en op de leefstijl in het algemeen. De tijd vliegt voorbij. Morgen hebben we een koffieafspraak in het voormalige paleis van Cseacescu en daarna moeten wij alweer Boekarst verlaten, en gaan wij op weg naar Bulgarije voor een partijtje epo, armworstelen en gewichtsheffen.