M´O & MEP

Elke doordeweekse dag in de Rue des Boulangers begint steevast met de bel van de lagere school. Kinderen met rugtasjes worden binnen geloodsd door jonge vaders of moeders. Mannen die daarna gehaast weer wegstappen naar de metro en en naar hun werk. Moeders die nog wat nababbelen en dan met driftige pasjes wegklikken over de kinderhoofdjes naar een verlaat ontbijt, naar een winkelstraat, of naar hun eigen werk. Voor mij begint een gewone doordeweekse dag in Parijs met een bezoekje aan de bakker, voor een baguette, en voor iets zoets voor bij de koffie. Terug naar vijf-hoog sta ik even stil op de stoep en repeteer de code om het appartementenblok te betreden. Naast de voordeur staan kliko´s. Net als thuis grote groene bakken, die door alle bewoners zijn volgepropt met afval en dozen en troep. Maar bij ieder appartementen blok staat ook een kleine ranke lichtgroene kliko met een witte deksel met een rafelopening voor glaswerk. De glasbak komt hier bij je thuis in plaats van andersom. Ik ben deze week voor de zoveelste keer een paar dagen in Parijs, maar ik was er nog nooit eerder een week voor kerstmis. Met een klein tasje keukenspulletjes en beddegoed voelt het echt als thuis in het buitenland. Geloof het of niet, maar ik ben zelfs mijn fototoestel vergeten mee te nemen. Parijs als tweede woonplek op zijn best ! Een paar dagen niets moeten, en vast kerstmis proeven. Dat blijkt voor parijzenaars vooral winkelen te betekenen, en mooie en lekkere presentjes kopen, en daarmee in veelkleurige kartonnen tasjes met koordjes door de verlichte straten lopen. Het wordt al om 17 uur donker. De uren die dan volgen zijn de leukste van deze donkere dagen. Winkels blijven open tot wel tegen tienen ´s avonds. Op de terrassen zit het vol met rokers, met drinkers en met bellende mensen. De wind wordt buiten gehouden met schermen, en de kou wordt verdreven met hangende gaskachels in de verwarmde terrassen. Van de vaste succesnummers herhalen we alleen een avondborrel op het place de la Contrescarpe. Tussen de buien door schijnt de zon en is het heerlijk fris buiten. En tijdens de regen of windvlagen vlucht ik naar binnen. De kerststal van de Notre Dame. De enorme kunstkerstboom onder de glas-in-lood koepel van La Fayette. De concurrerende spetterende kerst etalages van Fayette en Printemps. De eerste wint op alle fronten, maar de laatste wint het met de kleuren en sfeer van het lunchbuffet op de zesde verdieping.

Over topplekken gesproken. De metamorfose van de stationshal van het Gare d´Orsay naar een sfeervolle museumhal is bekend. De grootste geheimen en verrassingen van het M´O kun je vinden achter de enorme klokken van het museum op vijf hoog. Een echt ontroerende verzameling van impressionisten. Ik weet nu eindelijk het verschil tussen Monet ( soft ) en Manet ( hard ) en zal het nooit meer vergeten. Net als de studies en samenhang van Degas en al die andere. En dan even uitbuiken achter zo´n immense klok met het invallende avondlicht door de glazen ronde klok gevels. Datzelfde doen Thea en ik de volgende namiddag nog eens dunnetjes over in het Louvre. Terwijl het licht in de zalen langzaam dimt, en de schilderijen en beelden een mysterieuse uistraling krijgen, breekt opeens voor de invallende avond een felle namiddagzon door de ramen. Bezoekers worden naar de vensters gelokt en kijken hoe de moderne glazen pyramides met de klassieke gevels in een unieke lichtval samenvallen. Ik baal er even van nu geen fototoestel bij me te hebben, maar ook de klik van de mobiele telefoon vangt het blauwe licht natuurgetrouw op. Is dus echt niet gefotoshopt ! Probeer het zelf eens. Op woensdag en vrijdag is het Louvre tot 22 uur open. Dus ik zeg: na een goede middaglunch van de namiddag tot in het donker het museum in, en daarna pas naar de kroeg. Op een zonnige zaterdagochtend zoek ik met mijn muze naar het Maison Europeenne de la Photographie, dat vlakbij het metrostation St Paul zou moeten liggen, maar we kunnen het niet vinden, en hebben dorst en moeie voeten van de voorgaande dagen en bewaren het MEP bezoek dan maar voor een volgende keer. Tussen het geslenter door lees ik in twee boeken tegelijk. Of beter gezegd, terwijl de aftakeling van Hans in het boek van Siebelink ( jaren 60-70 ? ) zijn onafwendbare einde vindt in het einde van zijn leven en zijn kwekerij, begin ik maar vast in Buwalda´s meesterlijke schets van een gezinsdrama rond het millennium en de huidige tijd. Een generatie na Joni Mitchell en Janis Joplin, die hetzelfde plezier en dezelfde pijn heeft als de generatie daarvoor.

Kerstmis in Parijs is chocolade. De hit van dit jaar zijn natuurlijk de macarons in vele kleuren en smaken, die je uit duizenden glazen etalages toeroepen. Van supermarkt tot chocolatier. Van mini uitvoering tot de grootte van een Choco Prince. Per stuk of per doosje van zes of meer verkrijgbaar. Boulangeries en patisseries pikken van deze handel een graantje mee, maar de echte parijzenaar gaat naar een chocolatier. Design achtige inrichtingen in dure straten, met lage toonbanken, waar boze meisjes en foute jongens in zwarte kleding met witte handschoentjes de klanten helpen bij het uitzoeken van pralines, mini-macarons en chocolade kerstboompjes. Een lust voor het oog, heerlijk om te proeven, en een aanslag op je kersgratificatie. Ik vier dit jaar de beide kerstdagen toch maar weer gewoon thuis, de eerste met de kinderen, en de tweede met de dekkertjes. Ik wens alle lezertjes fijne feestdagen, en tot gauw .....