Hotel New York

Vanochtend werd ik wakker met een houten hoofd in de wolken. Te weinig geslapen. En te langdurig over de Maas gestaard. Genieten en nadenken. Van de kleine en van de grote kadootjes, van gestructureerd praten met elkaar, en vooral ook zelf, mijn gedachten in elkaar laten overvloeien, met een blik om me heen, hotelkamer 203, of naar buiten, voorbij de Euromast, over het water, naar het westen.
Het hotel waar ik al weer een paar jaar niet ben geweest, bestaat opeens al meer dan 15 jaar, en er komen sleetse plekken in. In de toiletten onder het restaurant, en op sommige plekken in het tapijt, of in de scheepsbetimmering. Maar de lokatie op de Kop van Zuid blijft geweldig. De oude vertrekpier naar Amerika. De sfeer is zowel in, als rond het gebouw, nog steeds onge-evenaard. Door de mix van oud en nieuw, hoe het gebouw van de Holland-Amerika-Lijn, van een dikke eeuw oud, afsteekt tegen het moderne Montevideo en andere Manhattan-achtige bouwwerken aan ... dat alles maakt dit korte uitje tot een feestje. We blikken terug op de kinderen, op elkaar, op vrienden, op het leven zoals het de laatste kwart eeuw aan ons voorbij getrokken is .....
Natuurlijk heb ik mij tijdens het sabattical, en kort na thuiskomst, ergens begin juni, al met dit logboek tot conclusies laten verleiden. Nu het een paar weken later is, en ik alle indrukken en het hele verhaal wat meer heb kunnen laten bezinken, lijkt het tijd voor een nieuwe beschouwing. Veel indrukken klopten al heel aardig, in de stukjes, die ik hiervoor in dit weblog noteerde. En door de omstandigheden van mijn tijdelijke beperkingen, met veel thuis zitten, met een boek, of met mijn ogen dicht, kan ik er nog wel wat aan toevoegen. Ondertussen heb ik bijna drie maanden elke dag pijn. Behalve het gevoel van de pijn, en het gevoel van de bijwerkingen die allerlei pillen geven, is het besef dat er morgen weer chronische pijn zal zijn, veel erger dan de pijn zelf. Dat is wel handig om te weten in mijn werk.
Tsja, mijn werk .... Ik ben met plezier weer begonnen aan het ontmoeten van mijn patienten, en dat is wederzijds, als ik dat met deze mensen aankaart. Ook ben ik weer begonnen met de zogenaamde niet-patient-gebonden werkzaamheden. Dat begon met een mailbox met 695 berichten, die vooral bleken te bestaan uit zinloze spam over swine flu, over verwendagen, over de betere balie, en zo bleven er na een dag of twee deleten tenslotte hooguit 100 mailtjes over die gaan over het vak, over de essentie, of over zaken waarvan ik denk er echt wat mee te moeten. Het uitoefenen van het pure huisartsenvak raakt mij weer in het hart, overigens zoals zo veel andere persoonlijke zaken mij meer raken dan voorheen, of ze nu mijzelf of anderen betreffen.
De hoofdpersoon in een boek van Wim Kayzer is huisarts geworden omdat hij geobsedeerd was door de verborgen gedachten van mensen, van zijn patienten, waarmee hij nadere consulten onderhield. Dat zit als crux van de hele huisartsentruuk toch wel erg dicht bij mij mijn eigen motivatie. Zonder overigens de illusie te hebben, om echt bij de hersens van de ander te mogen komen, want ik denk, dat je dat zelfs niet lukt bij de meest nabije personen, met wie je het leven deelt....