Wannabee

Als ik mijn ogen dicht doe, en de gedachten laat dwalen, dan woon ik hier alweer een jaar of twee. Mijn huis zou wel een verfje kunnen gebruiken, en de herfstbladeren moeten opgeruimd. Het is vreemd dat er voor mij onbekende vazen op de vensterbank voor het raam van mijn eigen huis staan. Ik loop even achterom. Hoe ik de open haard en de schoorsteen naar de achtergevel zou moeten verplaatsen. Wannabee in Bergen. Gast en bewoner tegelijk. Tientallen vrienden hebben dit weekend hun huisdeur voor mij op een kier gezet. Ik word overal hartelijk verwelkomd. Soms zelfs heel hartelijk. Praatje hier. Speculaasje daar. Een loeiende bladblazer houdt het asfaltpad van Blooming schoon. Binnen hangt kunst van aanbevolen kunstenaars, die komende zondag in de veiling gaan. Ik zwijmel bij een lezende vrouw in een strandstoel en zie me zelf al naast haar zitten in de middagzon van een zuidfranse kustplaats. Rode kunstdraad op de poster, op een beschilderde Volvo en in het kunstcentrum op het Plein is een serie van zwemtaferelen van Robbie Vorstman. Geschilderde foto's met veel beweging en een goede watersfeer.

Wonen waar je wilt kun je overal. ''I live in a suburb of NYC'' zei Catherin vorige maand aan de rand van een zwembad in Zuid Frankrijk. Ze keek er blij en droevig tegelijk bij. Ik snap haar precies, als ik schouder aan schouder met Plunket van Stolk, omringd door schilderijen, en een prachtig paartje keramiek Jan van Genten op de schouw, door de roetjes ramen naar buiten kijk. Een oude engelse dame, ruikt naar Pear's Soap, dun opgetoefd haar, een zware geaffecteerde bergense stem met engels accent. Zij biedt mij een marsh mallow aan. En ik mag op haar verzoek de wijnglazen naar haar dochter, verderop in de Kunstboerderij, langs brengen. Met ''Jij bent zeker Clare van Stolk ?" spreek ik de spannende vrouw tegenover mij aan. Zij ziet iets van herkenning in het tasje dat ik bij me draag, en zoekt herkenning in mijn ogen. Vermakelijk. Ik houd de spanning vast. We praten eerst over wat aan de muren hangt, geven het een plaats, en gaan dan op zoek naar wie we zijn. Wie de ander is. Wannabee kunstenaars. Ik zweef.

Ik droomde dat ik langzaam leefde, langzamer dan de oudste steen. Het was een mooie tijd in mijn leven. Of eigenlijk: tijd was niet belangrijk meer. De vorige eeuw loopt, versmolten met het nu, naadloos over in de volgende eeuw. Er zijn van die stenen. Die alles gezien hebben. Alles hebben meegemaakt. Het centrum van het universum zijn. Stenen die meer levens hebben. Die miljoenen jaren in een rots tot marmer zijn geworden. Die dan in een flits veranderen in een vrouwenfiguur. En vervolgens eeuwenlang, weerloos zonder armen, hun billen laten bewonderen in gedempt licht.

Loden kimono's langs de Nesdijk. Verderop is Erik Winder in aktie. Borduurwerkjes van Rob Stolte in Fabel. Bokbier in d' Alderliefste. Een lichtgevende vogelconstellatie in de Peter & Paulus kerk. Peggy knuffelen op de Oude Bergerweg. De twijfel of ik de volgende week tot duizend euro zal gaan bieden op die lezende dame in Blooming wordt verstoord door de werkelijkheid van elders wonen. Wannabee blijven in Bergen of in New York City. Met alle zintuigen wijd open proef ik alle voordelen van de ultieme wannabee.