Place de la Contrescarpe

Verandering van spijs doet eten. Ben nog maar pas halverwege een week in Parijs. En nu al een aangename verzadiging van lichaam en geest. Door nieuwe onbekende buurten zwerven is een ware ontdekkingstocht. Dit is een stad die mij prima past. De oude bewoners die moeiteloos hun leefstijl van nouvelle vague et film noir voortzetten. En de nieuwe bewoners, die extra geur en kleur meebrengen. Maar ook de elegantie en lichtvoetigheid van Parijs overnemen, en mij met schaamte doen verzuchten, welke botte harkerigheid wij in Holland aan de nieuwe bewoners meegeven.
We slenteren door tien arrondissementen, langs vele honderden gekke winkeltjes en minstens duizend prachtige cafe's en brasserieen, en zijn er nog trots op ook, dat we meer laten staan, dan van te snoepen. Het blijkt opnieuw de kunst om volop te genieten van wat je meemaakt. Met stokjes eten bij de Vietnamees. In drie etappes de gehele Marais opsnuiven. Of een avondvullend Bollywood Ballet in l'Opera bewonderen. In een choreografie van Rudolf Noureev, met wel 40 ballerina's, in overweldigende decors, inclusief een gouden olifant op een handkar, door het orkest aan elkaar gevlochten met polka's en walsmuziek.
We slagen er in de stad te proeven zoals die op zijn allerbest is, en voelen ons soms een beetje toerist, maar nog vaker een goede imitatie van echte parijzenaars. Lunchen op straat bij Le Boulangerie Paul, drinken ergens een aperitief in een cafeetje op een hoek, of op ons zinken dak, en schuiven 's avonds aan in de Mosque de Paris. Met arabieren en juppen uit de buurt genieten we van een tajine of een couscous, en toosten op elkaar, met The du Menthe, die van hoog boven het hoofd uitgeschonken in de kleine glaasjes neerklettert.
De energieboost laat me in de steek op weg naar onze etage op drie-hoog-achter. Zware kuiten. Koude voeten op het zinken dak. Plannen maken voor morgen, of voor de volgende jaren. Een tweede plek om te wonen is leuk. Maar ook een last. Leuk is het om een thuis te hebben in het midden van deze stad, van waaruit je de wereld aan je voeten waant. Vroeger was dat misschien nog wel op te brengen, of als je het geluk hebt van oud geld in de familie, maar tegenwoordig doen de studio's en appartementen in de eerste tien arrondissementen ongeveer 10.000 euro per vierkante meter.... en dan is een weekje huren van kennissen jezelf toch ook al als God in Frankrijk wanen.
Verdieping zoeken in een boek. Ik lees over de depressie van Mike Boddé en concludeer dat ieder mens met veel gevoel, niet anders kan, dan er af en toe eens mee in de war te raken. De foto tentoonstelling van Lisette Stern in Jeu de Paume krijgt een extra dimensie. Zij fotografeerde bijna een eeuw lang allerlei mensen in Nice, Parijs en Amerika en laat in een serie Reflections de dubbele bodem zien. Mooi ! Morgen begint de tweede helft van deze week stadsplezier. We gaan nog naar Roland Garros, naar Belleville, naar Chartier, en tussendoor even zitten, de benen strekken, de gedachten ordenen, de boel laten bezinken. De trein terug naar Amsterdam moet maar even wachten, en het werk helemaal !